Eva en de dagdromende dieren

Dat parelmoeren oogwit van je (vooral bij schuine stand), die dunne stuwdam tegen het meer, geheel gevuld met tranen. De erosie van je verdriet heeft drie groeven gegutst onder je ogen. In de derde vore liggen naast de vele verjaardagen verlopen liefdes begraven, langs sloten alcohol. Heb je ooit een wolkbreukje ingeslikt soms? Al een geluk dat tranen van vrouwen het testosterongedeelte van mannen doen dalen. Ik heb nog nooit van een vrouw gehoord die zoveel verdriet en tranen heeft, jij staat constant tot aan de rand van je ogen vol zoutwater. Criant. Larmoyante tante. Jij bent toch burgerlijk opgegroeid? Werd jij niet met een luxeslee aan de schoolpoort afgezet? Waren je waterlandertjes iets als inkt zou je er een verhaal mee kunnen vullen, waren ze van was kon er een puike peniele stalagmiet op het kamerkleed verschijnen. Jij bent de zondvloed en, over mij: après moi, le déluge.
Maar tranen zijn zo mooi, misschien is dat de kern en opdracht ervan als verzachter, vredestichter en opwekker van empathie.

Toch kan ik van die gegroefde oogwallen nog week worden zoals bij het herbezien van die van Melina Mercouri wanneer ze op youtube zingt van ‘Ta pedia tou pirea’.
Het geluid van vingergeknip bij melancholieke muziek.
Ja, toch sla je met die taaie korenbloemenogen in je laaiend waaiend haar nog vaker raak, telkens ik ergens iets liefs laat liggen voor je, op papier of in een vaasje. Giotto di Bondone schilderde dat haar.

Nu wil ik liever even een warm en wattig waterhoentje in mijn handen houden in plaats van een vrouwtje met al te veel verdriet.

Een traan uit je oog, zo wou ik wel eens dat je uit m’n denkwereld verdween, vlies dat al m’n zintuigen verzegelt!
We zijn een paar maar niet eenparig. Debacle en defaitisme is al wat de klok slaat. Desperaat en desolaat. Wij twee zitten opgesloten als zoutpilaren in een doek van Edward Hopper.