“Schone schijn”

Schone schijn is een fascinerend retrospectief van een 44-jarige carrière in overheidsdienst. De lezer wordt meegezogen in een emotionele draaikolk van ongeloof, verdriet en onrecht. In de aanloop naar het hoofdthema, wordt de kneuterige bestuurscultuur in een kleine Midden-Limburgse dorpsgemeenschap onder de loep genomen. Complexe taferelen worden afgewisseld door lachwekkende scènes uit een harlekinade. Centraal binnen deze memorabele terugblik, staat een ruim 33-jarig dienstverband bij de provincie Limburg. Aan de hand van draconische gebeurtenissen in de wielersport, wordt op illustratieve wijze een associatie gelegd met het vaak onverbiddelijke human-resourses-management bij deze provinciale bestuurslaag. Virtueel worden de meest sinistere Pyreneeëncols beklommen en werpen ook ernstige valpartijen hun schaduw vooruit.    

Meer dan veertig jaar ben ik in overheidsdienst werkzaam geweest. Tijdens die periode heb ik uiteenlopende ervaringen opgedaan bij een tweetal bestuurslagen in Limburg. De eerste vaardigheden deed ik op bij de gemeente Maastricht. Het klappen van de zweep leerde ik in Stevensweert. De grote deceptie en de anticlimax vonden plaats bij de invloedrijkste bestuurslaag binnen deze regio. Met een knipoog naar het wielermetier: “vals plat binnen de ambtelijke organisatie van de provincie Limburg”.  

Ik trok de stoute schoenen aan en nam contact op met de ploegleider, oftewel de burgemeester. Het bleek inderdaad om een kleine kernploeg te gaan die domicilie koos in het oude vestingplaatsje Stevensweert met amper 1.400 inwoners. Tijdens dat eerste oriënterende gesprek met de ploegleider, werd al meteen om toezending van mijn palmares verzocht. Vooruitlopend op een verder en hopelijk nieuw toekomstper-spectief, had ik in gedachte al ‘n ietsepietsie afscheid genomen van mijn Maastrichtse ploeggenoten. In de tussentijd had ik me ook al lang en breed verdiept in het verleden en in het heden van mijn nieuwe domicilie.
Als een volleerd pedaalridder maakte ik me op voor een allesbeslissende demarrage naar de derde etappe-plaats in deze tour: Stevensweert, een dorpje op een eiland tussen twee Maasarmen ingeklemd. De vesting werd in 1633 – tijdens de Tachtigjarige Oorlog – door de Spanjaarden gesticht. Het stratenplan herinnert aan de tijden van de versterking. Het belangrijkste verdedigingswerk was een fort met grachten en aarden wallen, aangelegd rondom de kerk en het kasteel. Binnen de wallen werden nieuwe straten geprojecteerd, aan-gepast aan de strenge eisen van een meetkundig patroon. Vanaf de strategische punten in de omwalling lopen alle straten als spaken in een wiel naar het midden van de vesting, waar de hoofdwacht werd gebouwd. Omstreeks 1874 werd begonnen met de geleidelijke slechting van de wallen en het dempen van de grachten.

Enkele weken nadat ik had gesolliciteerd naar de functie van allrounder in Stevensweert, kreeg ik een uitnodiging om op gesprek te komen. Op dinsdag twee september 1975 was het dan eindelijk zover en zette ik koers richting het ‘Eiland in de Maas’. Ik weet het nog precies; in de gemeente Echt raakte ik het spoor bijster en bij een tankstation moest ik de weg naar Stevensweert vragen