"Oh god, oh god! Jennifer kijk nou! Dit kan toch niet", roept Marieke uit. Met een dramatisch gezicht kijkt ze me aan. Ik kijk naar haar en probeer wat te ontdekken. Ze heeft een zwart rokje aan met zwarte hakken, en het mooie nieuwe witte topje van vanmiddag. "Wat is er dan", vraag ik verbaasd.
"Wat is er dan?!", doet ze me na. "Kijk naar mijn haar!" Ze draait zich weer terug naar de spiegel. "Het is een en al pluis het ziet er niet uit", roept ze gefrustreerd. Ik kijk naar haar gezicht en schiet in de lach.
"Dit is niet leuk! Ik kan gewoon niet mee vanavond." Ik lach nog harder. En dan gaat de bel. Geschrokken kijkt ze me aan.
"Is dat Raul?"
"Wie anders", lach ik. Ze pakt een enorme bus, en spuit een overdosis lak in haar haar. "Zo is het wel genoeg straks ben je een lopende haarlakbus." Ik trek haar mee naar beneden. Als we opendoen staat er niemand voor de deur.
"Vreemd ik hoorde net toch echt de bel, jij toch ook?"
"Zal wel verbeelding geweest zijn", zegt Marieke en ze rent naar boven om nog meer zooi in haar haar te spuiten. Ik bekijk mezelf in de spiegel en vind dat ik er best wel goed uitzie. Ik heb een strakke witte lange broek aan met zwarte hakken, en een duur zwart truitje erop. Mijn haar hangt los en het gezonde tintje van de zon in mijn gezicht staat er perfect bij. Ik bekijk mezelf nog eens. Dan bedenk ik me dat ik dit truitje pas voor de eerste keer aanheb, omdat Mike het altijd te opzichtig vond. Misschien is het toch niet zo’n goed idee. Ik wil naar boven lopen om me te verkleden als de bel gaat.