Krabben aan de korst

Krabben aan de korst is een selectie van 76 overwegend satirische columns en verhalen uit het leven van alledag. In het schemergebied van fictie en werkelijkheid gooit Muthert stenen in ogenschijnlijk rimpelloze vijvers met de illusie dat de lezer daardoor misschien ook af en toe met andere ogen naar die vijver kijkt. Belletje trekkend, soms stevig op tenen staand, irriteert hij, hoopt een lach te weeg te brengen. Op z’n minst een glimlach. Maar hij wil, als dat zo uitkomt, ook best ontroeren. Het verbeteren van de wereld laat hij graag aan anderen over. Een verfrissend bad in z’n dampende ongenoegen.

"Geen zin meer om 'google-assistent' te spelen in een ambiance van 'Montessori-met-een-muisarm', stapte ik als docent Nederlands op een scholengemeenschap vwo/havo/vmbo in 2004 na 36 prachtige jaren uit het onderwijs. Met m’n nevenactiviteiten als (Volkskrant)blogger, freelance columnist, verslaggever en interviewer voor o.a. het maandblad BRIDGE, had ik het al uitstekend naar z'n zin. En dat werk werd sindsdien alleen maar interessanter. Samen met Madelon Kroes speel ik bovendien als cabaretduo Dubbelfout 'voorstellingen-op-maat' voor allerlei doelgroepen."

De kroon ontbloten Als Willem-Alexander zich als waterbeheerser van koninklijken bloede voor de vaderlandse geschiedschrijving nog een beetje ordentelijk op de kaart wil zetten dan wordt het de allerhoogste tijd om z'n neus maar ‘s stevig aan het venster te steken. Adel verplicht. Z'n schuinsmarcherende grootpappa zette per slot van rekening de toon. Als prijsstier met klaroengeschal binnengehaald om van de Oranjedynastie te redden wat er te redden was, bestond z'n speelgoed aanvankelijk uit een serie peperdure sportwagens die hij vervolgens stuk voor stuk weer met oneindige toewijding total loss scheurde. Waarna er uitgekeken moest worden naar wat onschuldiger vermaak. Als tegenprestatie bedong onze Redder des Vaderlands als fokpremie een stukje vrijheid dat natuurlijk met beide handen aangegrepen werd. Altijd en route. Om de haverklap nam ie de kuierlatten voor de ene na de andere poenige safari in de binnenlanden van Afrika. Hij hield van jagen maar bij wijze van compensatie was ie anderzijds niet te beroerd om zich, als dat zo uitkwam, tomeloos in te zetten voor het behoud van bedreigde, zielige pandabeertjes en olifanten. Op nationale feestdagen mocht ie in een heus uniformpje rondlopen, dat ie op het hoogtepunt van z'n carrière trouwens weer gezwind moest inleveren toen bleek dat ie als koninklijke ambassadeur net een tikkie te gevoelig was voor het smeergeld van de vliegtuigjongens van Lockheed en vermoedelijk Northrop. Nou kon Benno een extra zakcentje prima gebruiken. Om de grenzeloze verveling waaraan koninklijke gemalen kennelijk ten prooi vallen te verdrijven, verwekte hij al hoerend en snoerend tussen de bedrijven door zo links en rechts een paar buitenechtelijke nazaten die met de beste wil van de wereld niet in welke koninklijke begroting dan ook vielen te rammen. Geen wonder, op Soestdijk viel immers met geen mogelijkheid op te concurreren tegen een typje als ......