Zwarte Vogels

Drie jeugdvrienden ontmoeten elkaar opnieuw in het regenachtige Parijs, waar twee van hen als praatgast zijn uitgenodigd in het actualiteitenprogramma Le Temps Perdu. Terwijl herinneringen aan verloren betekenis zich opdringen, vertelt Jeremiahs geesteszieke broer Daniël, dat hij een boekje heeft ontvangen van een engel. De priester Jeremiah doet het verhaal aanvankelijk af als een van zijn broers waanideeën, maar wanneer hij kort daarna de opdracht krijgt om een onderzoek in te stellen naar zeven geheimzinnige brieven die anoniem naar het aartsbisdom werden verstuurd, begint hij iets anders te vermoeden...

"Ik ben geboren in 1977 te Geel en ik heb klinische psychologie aan de Katholieke Universiteit van Leuven gestudeerd. Sinds 2000 werk ik als klinisch psycholoog en daarna ook als gedragstherapeut aan het Universitair Psychiatrisch Centrum KULeuven Campus Kortenberg. Ik ben muziek- (jazz, pop/rock) en filmliefhebber (het werk van David Lynch in het bijzonder). Met Zwarte Vogels zet ik mijn eerste stap in de schrijverswereld."

Op het donkere asfalt, aan de andere kant van het kleine venster, vliegen enkele kraaien verschrikt op. Zwarte pluimen maken klapwiekend dat ze wegkomen, terwijl het onbestemde geluid rondom hen steeds sterker aanzwelt. Even vraag ik me af hoe het komt dat er bij de start niet meer vogels de grote turbines in worden gezogen en aan bloederige stukken worden gescheurd. Ik wrijf in mijn gezicht om de gedachte te verdrijven en ik kijk terug naar buiten. De lucht is doortrokken met een onnatuurlijk paarse gloed, die zich in vreemdsoortige slierten aan de andere kant van het glas nog net zichtbaar toont. Er weerklinkt gekraak door de luidsprekers. Opnieuw kijk ik achteruit en speur de middengang en de overige zetels af, op zoek naar de man met de wandelstok. Een druppel loopt langs mijn slaap omlaag en proeft zout op mijn lippen. Ik weet zeker dat hij hier is, verborgen, geduldig wachtend op een geschikt ogenblik om te handelen, maar mijn blik kan hem niet vinden. Naast me zucht een andere man. Hij ziet er precies hetzelfde uit als ik, tot in het kleinste detail. Rond zijn handen zit een koord met houten kralen, waarvan er eentje gebarsten is. Aan het uiteinde hangt een houten kruis. Ik ken dit voorwerp al erg lang, en staar er langdurig naar. "Bedankt hiervoor." "Ik heb het niet meer nodig." Ik kijk naar zijn vingers en merk hoe vuil zijn nagels er uitzien, bijna egaal zwart. Zijn rechterhand beweegt zich naar mij toe, het bidsnoer er rondgedraaid. Ze maakt contact met mijn gezicht en koelte doortrekt mijn linkerwang. De man, die zelfs niet door mezelf van mijn weerspiegeling te onderscheiden is, spreekt zacht: "Het komt wel in orde, Jeremiah." Ik zucht en sluit mijn ogen, heel even maar. Het gevaarte zet zich in beweging.