Als moderne, single moeder van drie zoons, schrijft Femke over de typische en alledaagse dingen die ze meemaakt, ziet, hoort en voelt. In haar columns geeft ze haar ongezouten mening over alles waar de vrouw van nu mee te maken krijgt. Ze geeft je een kijkje in haar leven, dat verdacht veel lijkt op dat van jou. Of het nu gaat over gillende ouders langs de lijn, daten met metromannen of de hel van de bikinijacht. Over geitenyoghurt met chiazaad, huishoudfrustraties of seks. Voor haar geen heilige huisjes of concessies. Ze zegt waar ’t op staat. En windt er geen doekjes om.

"Als sinds ik kán schrijven, schrijf ik. Eerst als kind en tiener en inmiddels als columniste, blogger en tekstschrijver (www.typischfem.nl). Met mijn drie zoons woon ik in Schijndel. Na een carrière in HR gooide ik het roer om en sindsdien doe ik wat ik het allerliefst doe. Schrijven. In mijn columns uit ik mijn geluk én mijn frustraties. Mijn be- en verwondering. Schrijven geeft me simpelweg energie. En dat heb ik wel nodig in dat drukke leventje van mij!"

Vijftig tinten blauw

 
Ik duw. Ik trek. Ik schud. Ik wiebel. Ik wankel van mijn linkerbeen op mijn rechterbeen en weer terug. Ik spring, hijs en sjor nog een keer en hij zit. Eindelijk. Pfff, de zweetdruppels staan op mijn vuurrode voorhoofd, zie ik in de spiegel. 
 
Uit zelfbescherming vroeg ik al om een model met een iets hogere taille. Een heupmodel past alleen het soort lichaam dat je krijgt door toedoen van God of een chirurg en gaat dus aan mijn heupen voorbij. Ik vroeg ook om stretch, want ik zit niet te wachten op een zwembandje en hij moet wel jojoproof zijn. De nog geen twintigjarige verkoopster snapt niets van mijn eisen, zo blijkt uit mijn spiegelbeeld. Wat haalt ze zich in haar mooie hoofdje? Dat ik ooit een broek zou kopen met kontzakken die ver uit elkaar staan? Zie ik eruit alsof ik graag een bredere kont wil? Dacht ’t niet.
 
Skinny, straight of flared bootcut. Stonewashed, geverfd, met gaten of met studs. Zelfs jeans met bloemmotieven en foto-effecten zijn te vinden in mijn pashokje. En zoals met alles: des te meer keuze, des te lastiger ik het vind. Ik wil dit voorjaar gewoon een broek die matcht met mijn pumps, enkellaarsjes, sneakers én teenslippers. Die ik naar kantoor aan kan én langs de lijn op zaterdagochtend. Die sjiek, stoer en sexy tegelijk is. Gewoon eentje die altijd goed zit. Is that too much to ask?
 
Weg hier. Ik laat een stapel broeken achter die de verkoopster met haar vijftig kilo in geen vijftig jaar kan tillen. Ik ga lekker naar mijn boetiekje om daar mijn eigen merk en vertrouwde maat van de plank te grissen. Wedden dat mijn rechterbeen er zo inglijdt en dat mijn linkerbeen moeiteloos volgt? Niks geen gespring, getrek of gehinkel. Misschien ga ik wel voor een frisse nieuwe kleur dit keer. Amsterdams blauw of zo. Die tint heb ik echt nodig.