Reis door Australië

Zo verbaasd als ik was toen Peter aankondigde in zijn eentje door Australië te gaan trekken, zo verbaasd was ik ook toen hij aankondigde een boek over zijn reis te gaan schrijven. Maar ik had het kunnen weten; dapper bezocht hij de meest uiteenlopende gebieden in Australië en nu is er dan ook een prachtig boek. Zijn leven is vol onverwachte en moedige wendingen. Zijn reis door Australië is minstens zo opzienbarend. Australië, het land waar zijn broer Frans het grootste deel van zijn leven verbleef. Helaas pas na de dramatische dood van Frans toog Peter naar Australië. Het werd een ontroerende kennismaking èn een confrontatie met het leven van broer Frans.

Frank Stojansek

"Ik werkte mijn hele leven als werktuigbouwkundig constructeur. Schrijven deed ik ook veel; lange brieven naar mijn broer Frans in Australië. Pas na zijn plotselinge dood bezocht ik het land waar hij mij zoveel over had verteld en waar hij zo gelukkig was."

Even later schrik ik van een heftig geluid en als ik op onderzoek ga om te achterhalen waar dat geluid vandaan komt, zie ik een kikker die zo groot is als een forse mannenvuist die een sprinkhaan van wel acht centimeter groot dwars in zijn bek heeft. Er staat een muurtje om dit gedeelte, tot een meter twintig van de grond en dat is gemetseld met holle stenen. In een zo'n holle steen hangt de kikker, hij houdt zich met een teentje van zijn poot vast aan de bovenkant van de steen. Hij kijkt mij aan, nog niet zo verrukt als zijn zoontje, maar toch met een overwinningsblik. Ik doe een stap achteruit een kijk wat er gebeurt. Langzaam klimt hij uit het gat waarna hij even rust en dan werkt hij de sprinkhaan, die duidelijk de klos is, naar binnen. Hij zat schijnbaar op de uitkijk en heeft een sprong gemaakt en is toen in de holle steen terechtgekomen. Niet lang daarna, en met eerbied voor de kunst van de kikkers, ga ik naar bed.
Nu maak ik even een sprong en wel twee dagen vooruit. We zijn dan bij lunchtijd in een klein dorp. Midden in dit dorp, en dat zie je wel meer in Australië, ligt een klein weiland, waarop tafels en banken staan. Het weiland is ongeveer veertig bij veertig meter en op het einde in een hoek staat een klein houten gebouw met de toiletten. De lunch wordt klaargemaakt en er wordt van genoten, dan afwassen en Petra helpen opruimen. Dan gaan enkele mensen het toilet bezoeken en ik moet daar ook heen.
Als ik klaar ben trek ik het watercloset door en kijk achter me. Dan schrik ik want in de toiletpot zie ik een vuistgrote kikker die vecht tegen de stroomrichting van het water, doordat hij zich met een teentje vasthoudt.