Democratische Revolutie

Met dit manifest neemt Evert Pruissen het heft in eigen handen. Men moet niet alleen maar klagen over de politiek, economie, zorg, onderwijs, veiligheid enzovoort en verder niets doen om de situatie te veranderen. Nee, Evert roept mensen op om van de bank te komen en de zaken aan te pakken die misgaan in ons land. En dit is precies wat Evert Pruissen met dit manifest beoogt: een politieke partij opzetten, die wat aan de misstanden gaat veranderen. De kracht van Democratische Revolutie is de duidelijke leesbare taal waarin het is geschreven.

Ik ben geen schrijver. Ik ben geen politicus. Ik heb niet gestudeerd. Ik ben een praktisch en nuchter denkend mens. Ik ben Evert Pruissen en ben geboren in 1963 te Oosterhout. Ik heb altijd interesse gehad in politiek en geschiedenis en de invloed daarvan op onze samenleving. 

De Staat der Nederlanden is de grootste werkgever en de grootste werkinkoper (wegen, spoorlijnen, gebouwen en waterwerken etc.) van ons land. In zaken doen is de staat niet al te best gebleken. Er zijn voorbeelden te over, zoals miljarden budgetoverschrijdingen bij infra-werken, peperdure uit de hand gelopen ICT-projecten en het slecht of niet laten functioneren van het ambtelijke controleapparaat, waardoor de staat tientallen miljarden belastinggelden misloopt.
 
De bestuurders van dit land uit het heden en verleden snappen - of beter gezegd, willen het niet snappen - dat ambtenaren geen zakenmensen zijn. Toch laat de politiek de ambtenarij acteren op het hoogste zakelijke niveau met alle bovengenoemde gevolgen van dien. De overheid is een non-profit bedrijf, maar ook een non-profit bedrijf moet de boekhouding op orde hebben. Onze overheid is niet al te goed in boekhouden en rekenen. Men geeft eigenlijk standaard meer geld uit dan er binnenkomt, met als gevolg een enorme staatsschuld.
 
Als men in een normaal bedrijf zijn zaken zo zou regelen, was het snel einde verhaal. Maar de Staat der Nederlanden heeft zich de afgelopen decennia schijnbaar het recht toegeëigend van het creëren van gebakken lucht en marktleider te zijn van prijsopdrijvingen. Ze zijn een speculant geworden met een verdienmodule. Dit alles onder leiding van niet-capabele bestuurders, met als gevolg dat men keer op keer weer dezelfde fouten maakt. Het economische wanbeleid resulteert altijd in het vullen van het ene gat met het andere gat. De rekening wordt neergelegd bij burgers, bedrijven en in bezuinigingen, die bijna altijd de zwaksten in de samenleving treffen.