Psychose? Doe normaal!

Psychose? Doe Normaal! gaat over de verontwaardiging omtrent het krijgen van een psychose. Hoe kom je aan een psychose? Jij? Een bipolaire stoornis? Jij manisch depressief? Het geeft een kijkje in hoe iemand denkt tijdens een psychose. Het is een mooi verhaal gecombineerd met gedichten, zelf gemaakte schilderijen en stukken vanuit dagboeken van dat moment. Het is educatief met ervaringen en tips over hoe je eruit kunt komen en het psychologische proces ermee om te gaan. Het is speciaal voor mensen die dezelfde ervaringen hebben of voor familieleden en bekenden die er meer over willen weten en meer begrip creëren.

"Ik ben geboren in 1987 in Noord Brabant. Na de havo heb ik de lerarenopleiding gevolgd. Ik ben een bezige bijtje. Van kinds af aan schreef ik mijn gedachten al van mij af. Na de moeilijke periode waarin ik aan een psychose leed, heb ik mijn gedachten en gevoelens weer van me afgeschreven en hoop nu andere mensen ermee te kunnen helpen. Naast dat ik docent ben hou ik van de natuur, sport en creatieve dingen. Dit zorgt bij mij voor rust." 

Voor de eerste nacht ben ik naar Vught gebracht omdat er geen plaats was in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Daar heb ik veel geslapen, maar voelde me op die kamer wel thuis. Toevallig had die kamer net zo’n blauw/groene muur als de muur in mijn woonkamer en de kamer had de vorm van mijn keuken. In het kader van back to basic, had ik ook niet meer nodig en ik was terug in de tijd, dus de rest van mijn huis moest nog gebouwd worden. Er zat een grote scheur in de muur en die was ook prima. Net als de grote scheur in mijn voorhoofd, mijn litteken. Op dat moment had ik geen idee dat ik opgenomen was. Helemaal toevallig was dat daar een vloerkleed lag van een boomstam met veel jaarringen. Ik moest iedere keer to the point zijn, dus ja was dat toevallig en kwam dat even goed uit. Van dat middelpunt uit ging ik op gevoel de rest van de ruimtes verkennen. Zo ontdekte ik de badkamer. Dit was een hele grote kale witte ruimte. Het voelde hier koud en niet goed om te zijn. Dus ik ging weer terug naar dat middelpunt. Vervolgens waren er nog vele andere deuren. Een aantal waren nog op slot, dus daar moest ik nog even op wachten voordat ik die ruimtes mocht betreden. Zo heb ik een tijd zitten wachten voor de spreekkamer. Ik ben in het trappenhuis gaan kijken, maar als ik de trap op ging werd het voor mijn gevoel te heet, zo heet dat ik me verbrandde. Dus die kant moest ik ook niet op. Er was nog een woonkamer die ik ontdekte. Er stond een grijze hoekbank, die leek op de bank van iemand waar ik kort daarvoor mee optrok. Verder stond er in een hoek iets wat leek op een mini motor met een hoes eroverheen, met fat boy erop. (Mijn dansleraar van toen heette ook Boy) en de motor was ook weer een ex waar ik een jaar samen mee ben geweest. Verder stonden er wat houten krukjes. Hierover kon ik in mijn gedachten via hink stap sprong snel weer terug to the point, naar het middelpunt van de boomstam. Dit heb ik niet werkelijk gedaan. Ik was heel erg met mijn kindertijd bezig, bezig deze her te beleven op een manier hoe ik dat graag wilde.