Banneling

Samira heeft door toedoen van de slechte Ferdinand haar moeder verloren. Ze moet noodgedwongen met haar zieke vader de wildernis in trekken. Onderweg ontmoeten ze Samuel. Deze jonge, intelligente uil heeft een groot geheim. Nadat ze door de Bannelingen in het dorp in het bos zijn opgenomen, krijgen Samira en haar vader met duistere voortekenen te maken.
Ze staan voor de moeilijke keuze tussen de Bannelingen redden van de wraak van Ferdinand of Samuel helpen bij de zoektocht naar zijn ouders. Samira en Samuel komen oog in oog te staan met het kwaad.

Na het moerasgebied was het nog een halve dag lopen.
’s Avonds zouden ze de woonplaats van de familie van Samuel bereiken. Het begon al te schemeren. Vogels stopten abrupt met het zingen van hun lied. Het was net alsof de tijd even stil stond. Er gebeurde iets. Iets onwerkelijks. Ze konden het merken aan de natuur. Een donkere wolk gleed over de plek waar Samira, haar vader, Helix en Samuel waren. ‘Wat is dat?’, vroeg Samira aan Samuel. ‘Er klopt iets niet. De natuur doet vreemd.’ Bloemen sloten zich, muizen kropen in hun holletjes en het werd helemaal stil. Het begon te waaien en een ijzige kou bedekte het bos waar de vier verder reisden. ‘Ik weet het niet. Het is nog niet eerder voorgekomen. Er gingen geruchten dat er natuurgeesten waren die vreemd volk, of slechte wezens wilden verjagen. Ik heb wel een vermoeden…’
In de verte was het hol van de familie van Samuel al te zien. Samuel leek niet vrolijk. Nadat de donkere wolken weg zweefden, bleef iedereen droevig. Het kwam door wat er was gebeurd. Het zorgde ervoor dat je niet meer aan leuke dingen kon denken. Maar misschien kwam Samuels bui niet alleen daar door. Hij had een vervelend voorgevoel.
Samuel opende het deurtje wat naar het hol van de familie van Samuel zou leiden. Samira en haar vader zagen dat Samuel gechoqueerd was. Hij bleef stil. Hij zei niets. Maar toch wist Samira het al. ‘Ze zijn er niet. Geen enkel teken van leven in het hol te vinden’, zei Helix die ook kwam kijken. Het hol in de boom was niet hoog. Samira en vader konden net met hun hoofden naar binnen kijken. Het zag er niet goed uit. Er waren bloedvlekken op de muur te zien en klauwsporen stonden in de boomschors gekerfd. ‘Wat… wat erg!’ Samira wilde eigenlijk liever niet weten wat daar gebeurd was. Het zag er naar uit dat ze overvallen waren. Of misschien zelfs ontvoerd.
Samuel had iets gevonden. ‘Kijk, het teken van de raven. Ze zijn vast opgepakt.’
Op dat moment klonken er kreten uit het hol. Van alle kanten kwamen slechte raven, met littekens en ijzeren klauwen tevoorschijn. Ze zagen er niet bepaald vriendelijk uit. ‘Ja! Dat zijn ze inderdaad! En jullie zo ook! Eindelijk hebben we ze. Na al die jaren.’