Uit het Zesde Huis

Uit het Zesde Huis voltooit het verhaal uit Koorddansen op Klompen (Boekscout.nl 2013) en Van Wolven en Stolpen (Boekscout.nl 2014). Op eigen kracht en geholpen door studies, werk, muziek, en vriend(inn)en, weet Hans Lambregts in Eindhoven de weg omhoog te vinden. De eerdere delen beschreven zijn Bredase jeugd als zoon van een door krijgsgevangenschap getekende vader en een aan multiple sclerose lijdende moeder. Uit het Zesde Huis begint midden in de chaos en verwarring na de depressies en tegenslagen. De verwerking van het overlijden van zijn ouders en het opbouwen van een blijvende relatie brengen hem tot een leefbaar bestaan.

"Ik ben geboren in Breda in 1949 en woon in Eindhoven. Ik was werkzaam in de metaalindustrie, publiceer en speel percussie. Na Koorddansen op Klompen (2013) en Van Wolven en Stolpen (2014) is Uit het Zesde Huis mijn derde roman, na publicatie van korte verhalen, romanfragmenten, gedichten en songteksten in de jaren ‘70 en ‘80 en twee recente dichtbundels. Dit is het derde deel van een trilogie over de complexiteit van een mensenleven: Resonanties."

De grootste politieman knikte. Heette hij nu Tastbaar en die kleine Falie? "Het is een onuitroeibare ziekte. Het blijft maar duren, elk jaar is het weer raak, generatie op generatie. Ik doe dit werk nu een jaar of vijf, en elk seizoen is het weer zover. Wat ze ook voor dure therapieën verzinnen hier bij de GGzE aan de Boschdijk of waar dan ook, niks helpt. Castreren, dat is nog het beste. Zonder gereedschap kunnen ze niet werken, zeg ik maar. Niet dan?"
"Alsof het erfelijk is", voegde de andere politieman toe.
"Nou, ik weet het niet. Was de vader van die pedo Sytze van der Velde ook pedo, dan?", bracht Jos in. Hij hoestte weer even.
"Rijg eens een kleuter aan je leuter", sprak de geïllustreerde man.
"Nou, als justitie haar werk beter zou doen, dat zou al veel helpen, echt wel", zei Jos. Hij tapte zelf ook een mok koffie, strooide er twee suikerstaafjes in en mengde er een kuipje melkroom bij. "Ik heb weinig hoop op gerechtigheid in dit land. Neem nou die zogenaamde topcriminelen, op televisie. Nou, als helden worden ze gevierd. Kickboksers als hooggeëerde en onfeilbare, haast immune priesters. Pathos als pathologie. Topcriminelen? Rioolratten zijn het. Televisieprogramma’s als venster in het riool voor de pisbuiskijkers." Toch dieper water bij Jos dan ik verwacht had.
"Fellatio!", juichte de getatoeëerde, met zijn sigaret wuivend als wierook. "Niet voor niets is de laatste klinker een o: uw lippen kussen het woord!" Jens grinnikte kort, verder niemand.
"Nou, volgens mij zal het kind dat misbruikt is later zelf gaan misbruiken", hield de politieman vol. "Door die beschadiging. Het is een soort erfelijkheid, oké dan niet genetisch, maar toch." Omdat het gesprek voor mij op te pijnlijk terrein kwam, wendde ik mij ook fysiek af. Ik stond op en ging met mijn mok buiten staan, op het parkpad onder ruisende beuken. Mijn gedachten keerden zich weer in mijzelf, ik kon het niet afweren. Telkens als seksueel misbruik ter sprake kwam, ook na al die jaren. Altijd die angst voor het verleden, die schaamte. Grotendeels opgedroogd, maar nog hier en daar resten, vochtplekken, regensporen na een bui. Resonanties, niet meer dan dat, en zeker niet minder.
Jens klopte op mijn schouder. "Staat ie weer te dromen. Kom, we gaan vloerdelen leggen voor de kindertent daar achteraan. Crashen in de crèche. Er staan al twee ladingen klaar."