Titanium

Buck en zijn vrienden werken in Nederland voor Interpol als geheimagenten. Als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt valt Interpol in de handen van de Duitsers. Buck en zijn vrienden komen bijeen, ze weten niet meer wie ze moeten vertrouwen. Toch gaan ze de strijd aan met de Duitsers. In het heetst van de strijd worden ze verraden en blijken de Duitsers een geheim wapen te hebben. Als de Duitsers dit wapen gaan inzetten, zal het verloop van de oorlog dramatisch zijn. Buck en zijn vrienden doen er alles aan om dit te voorkomen.

"Al op mijn zevende schreef ik kleine verhaaltjes. Dat waren vooral verhaaltjes over kinderen met sciencefictionachtige figuren. De meeste inspiratie voor het schrijven van een boek kreeg ik door veel films te kijken. Ik houd van verhalen over geheimagenten. Zo heb ik onlangs de complete James Bondcollectie aangeschaft. Ook inspireert de oorlog me. Eén van mijn overgrootopa’s is gevlucht voor de Duitsers in de oorlog."

Ardon en ik schrokken van de herrie, maar stonden op. We renden de vallei in en hielden ons geweer tegen onze schouders en begonnen te schieten. We renden langs de eerste wachttorens met Duitse soldaten.
De Duitsers waren zo overrompeld, dat we ze gemakkelijk uit de torens schoten. Links van ons lichtte een grote steekvlam op en toen een harde knal. De openbare weg en de brug waren opgeblazen. Hamburg kon geen hulp meer krijgen vanuit Berlijn. In de vallei stond van alles in de brand door het vuur van onze kanonnen. De vallei en het bos om de stad zagen zwart van de soldaten. De soldaten trokken langzaam dichter naar de stad en de eerste soldaten verdwenen al achter de eerste huizen. We renden de heuvel af en naderden de rivier. ‘Hier dekking zoeken! Achter deze bomen!’, schreeuwde Mitch door de herrie van de fluitende granaten en kanonnen.
De walkietalkie van Ardon kraakte. Hij zette hem aan zijn oor en luisterde naar het bericht. Daarna begon hij te schreeuwen: ‘Doorbraak tussen Zuid en West! De Duitse wachtposten komen onze kant op!’ Iedereen begon in de war te raken en naar de oostkant van onze flank te rennen, waar de Duitse soldaten door de bomen onze kant op kwamen. Toen kraakte mijn walkietalkie en ik hoorde Mitch in mijn oor. ‘Neem de leiding aan jullie kant waar de posten komen. Iedereen is in paniek. Nog iets te melden? Over.’
‘Bericht ontvangen’, zei ik terug. ’Kun je me overschakelen naar Don op de zuidflank waar de posten zijn doorgebroken?’, vroeg ik erachteraan. ‘We moeten de leiding overnemen!’, schreeuwde ik naar Ardon.
Hij begon gelijk orders te schreeuwen en wuifde een aantal soldaten in de richting van de steeds dichterbij gekomen posten. ‘Dodental aan onze kant twaalf, tegenstander vijfentwintig’, werd er geschreeuwd.