Maaike begint net met het invoeren van het eerste dossier als er een kopje koffie naast haar wordt neergezet.
"Jij moet Maaike zijn," zegt een warme stem naast haar. Maaike kijkt op en krijgt meteen een enorme blos op haar wangen. Naast haar bureau staat hij dan eindelijk: de man van de lege stoel. Hij steekt zijn hand uit en Maaike neemt hem even goed in zich op. Donker haar, iets langer dan zij en zo te zien ook sportief. Zijn leeftijd kan ze moeilijk inschatten, sowieso jonger dan zij, misschien even oud. Maar hallo, wat een lekker ding!
"Hoi, ik ben Ruben." Maaike staat op en geeft hem een hand.
"Sorry dat we elkaar gemist hebben vanmorgen, ik ben van de ene in de andere afspraak over gegaan," verontschuldigt Ruben zich. Maaike lacht verlegen. Dus dit is haar nieuwe collega en overbuurman... Zeker geen straf om naar te kijken. Maaike schaamt zich voor haar eigen gedachten. Snel drukt ze deze weg en gaat weer zitten. Ruben gaat achter zijn bureau zitten en gaat aan het werk. Maaike neemt een slok van de koffie die ze van hem heeft gekregen en vraagt zich af hoe hij weet hoe ze haar koffie drinkt. Goed gegokt of zal een collega het hem ingefluisterd hebben? Ze wil het vragen, maar Ruben zit alweer druk te telefoneren. Maaike betrapt zichzelf erop dat ze naar hem blijft kijken en als hij haar kant op kijkt, kijkt ze snel weer naar haar scherm. Even normaal doen Maaike, maant ze haar hoofd tot rust. Ze slaat de bladzijde van haar dossier om en begint weer te typen.