Raadgevingen

Twee jaar geleden kwam mijn Gids Arthur bij mij, met het verzoek of ik zijn opvattingen over de wijze waarop wij op Aarde leven, op schrift wilde stellen. Hij zou zijn woorden "in mijn hoofd plaatsen", zodat ik ze alleen maar zou hoeven opschrijven. Ik wilde graag aan zijn verzoek voldoen. Het was een bijzondere uitdaging om dit tot een goed einde te brengen. In dit boek geeft Arthur onder andere adviezen hoe wij in ons leven beter en vooral menselijker met elkaar kunnen omgaan. Ook vertelt hij hoe onze ziel verder leeft na de dood.

"Ik ben geboren in 1955 te Leiden. Op 43-jarige leeftijd heb ik een bijna-doodervaring gehad, waarbij ik een hartstilstand heb overleefd. Mijn Gids Arthur verzocht mij om zijn opvattingen over de wijze waarop wij op Aarde leven op te schrijven."

Je staat te trappelen van ongeduld. Dit is onzichtbaar voor de mensen die rond je ziekbed staan. Onzichtbaar voor alle mensen die van je houden. Ze proberen je met alle macht Beneden te houden. Zij willen je niet laten gaan; hun leven is soms afhankelijk van jou, maar jij bent bezig met sterven en je zult de aftocht moeten blazen. Je laatste ademtocht is ophanden en de geliefden op Aarde houden de cirkel gesloten om jou te beletten te vertrekken. Maar jij móét gaan, jouw tijd op Aarde zit erop. Je geliefden kunnen jouw persoonlijke voltooiing van jouw leven niet belemmeren. Jouw leven op Aarde is ten einde. Je energie trekt zich terug uit je fysieke lichaam in je astrale lichaam, je vermogen om goed te zien, gaat achteruit. Het bewegen van armen en benen is niet meer als vanzelfsprekend. Alle fysieke functies worden door jouw overlijdensproces teruggenomen. Je geest trekt zich eveneens terug uit je fysieke lichaam. Je geest vertrekt stukje bij beetje naar de Andere Kant en verliest zijn greep op het Aardse bestaan. De geliefden aan de andere kant van de sluier wachten vol overgave om jou daar te ontvangen. Omdat de overlijdende mens zich aangetrokken voelt door deze geliefden, kan het overlijdensproces een vlucht nemen en kan het gehele proces in een korte tijdsspanne voorbij zijn. De achterblijvers begrijpen niet dat hun geliefde zo plots, bijna onmerkbaar, vertrokken is. Zij stonden immers rond het bed en waren getuigen van de nabijheid van de dood, maar het beslissende moment was, los van hen, ineens voorbij. Bijna onmerkbaar was de laatste adem die jij uitblies, gevolgd door slechts een roerloze stilte. Hoe is het mogelijk dat in de nabijheid van de dood de omstanders hét moment niet bewust meemaakten?