Het Verhaal van de Schrijver

Als Nienke een kistje voor de deur van haar huis vindt, begint er voor haar een groot avontuur vol mysteries en raadsels. Zij is uitverkoren om de Verhalenwereld  te redden. Een wereld waar de personages uit haar fantasie tot leven komen en waar niets is wat het lijkt. Hoe kan ze in haar eentje iedereen redden? Er zijn zoveel gevaren. En wie is de nepschrijver die veel macht lijkt te hebben in de Verhalenwereld?  Reis je mee met Nienke  door de duistere wereld van het verhaal van de schrijver?

"Ik groeide op in Almere met mijn ouders en broertje. Toen ik nog klein was, had ik al een voorliefde voor fantasie-, horror- en monsterverhalen. Daar waar andere kinderen bang van werden, kon het mij nooit eng genoeg zijn. Ik ben dol op lezen en badminton. Ik schrijf al verhalen sinds mijn achtste jaar. Toen ik twaalf was, begon ik met het schrijven van mijn eerste boek. Schrijven is mijn grootste passie."

‘Zijn we er bijna?’, vroeg ik, terwijl ik dit deel van het bos in me opnam.
Het leek hier namelijk op een doodgewoon bos, behalve dat het voelde alsof je vanuit de struiken bekeken werd.
‘Er is hier iemand,’ zei Jane waarschuwend, terwijl ze geconcentreerd om zich heen keek.
Plotseling schoven er wat takken van een struik opzij, maar er kwam niemand. Vervolgens hoorden we voetstappen, maar we zagen niemand. In lichte paniek keek ik schichtig om me heen.
Mijn adem versnelde en ik voelde mijn hart sneller kloppen. Ik keek naar Jane. Ze leek totaal niet bang, alleen oplettender dan anders. De voetstappen klonken steeds harder en kwamen dichterbij. Jane keek nadenkend naar de plek waar de voetstappen vandaan kwamen. Ik wilde het liefst wegrennen, ik hield niet van vreemde dingen die je niet kon zien, zoals nu het geval was. Ik wilde ook nooit denken aan duizenden bacteriën die gewoon om je heen door de lucht vliegen, die je ziek kunnen maken en die je niet kunt zien. Toen stopten de voetstappen plotseling en ik voelde dat er iemand heel dichtbij was.
‘Wie heeft de macht?’, vroeg Jane en ik keek haar verbaasd aan.
‘Geen idee,’ zei ik verbijsterd.
Jane antwoordde niet.
‘Een grote flapdrol, die zichzelf de schrijver noemt,’ zei een jongensstem grinnikend. Jane zuchtte.
‘Je mag jezelf wel zichtbaar maken, we dachten dat je zo’n wachter was,’ zei ze opgelucht.
‘Uhm, moet of mag?’, vroeg de onzichtbare jongen en als hij te zien zou zijn, dan zou hij waarschijnlijk blozen.
Jane keek heel verbaasd naar de richting waar de stem vandaan kwam. ‘Wat bedoel je daar nou mee?’, vroeg ze lichtelijk geïrriteerd.
‘Volgens mij lukt dat niet,’ zei de onzichtbare jongen, ‘maar laten we het over andere dingen hebben.’ Jane zuchtte.