Echt een leuk boek die lekker weg leest !!!! Deze man is een groot talent met een mooie toekomst voor zich.
Tussen Licht & Donker
Levensverhalen met een knipoog
- Auteur
-
Peter de Roos
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Biografieën
- Reviews
- 5,0 / 5 (1 reviews )
- Prijs
- € 21 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
De aanzet om dit boek te schrijven heeft zijn oorsprong gekregen vanuit wellicht een therapeutisch karakter. Peter de Roos’ verhalen beschrijven de alledaagse beslommeringen, de angst voor de dood, het leven, gezondheid, de niet verwerkte trauma’s, humor, liefde en een beetje geluk. Elke dag een survival, red je het wel of red je het niet? Leven in en tussen Licht en Donker. Balanceren tussen hoop en vrees. Zoveel als mogelijk met een knipoog. Tussen Licht & Donker is non-fictie in de meest pure vorm, neem dat maar van Peter de Roos aan. Zijn hele ziel en zaligheid blootgelegd voor het publiek. Jullie, dus!
Over de auteur
"Ik ben in Zwolle geboren op 1 april 1954 en dat is geen grap. Gescheiden. Twee kinderen. Een heel lieve dochter Maria, die vlak bij mij in de buurt woont. Dan heb ik nog een zoon Eric. Die woont helemaal in Australië met zijn vrouw en mijn lieve kleinkinderen. En dan nog familie, vrienden, verloren liefdes, artsen, psychiaters. Al degenen die een stempel drukken op mijn dagelijks leven. Je komt ze allemaal tegen in mijn boek. En natuulijk ook mijn trouwe hond, Jacky. Hij speelt ook een belangrijke rol in mijn leven. Dagelijks ga ik meerdere malen met hem uit, geef hem eten, speel met hem, praat met hem en in zijn hondstrouwe ogen zie ik dat we elkaar begrijpen!"
Productinformatie
- ISBN
- 9789402225945 / 978-94-022-2594-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 22-04-2016
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Biografieën
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 154
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Het is twee uur in de nacht en Jacky slaat aan. Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen! Ik zit rechtop in bed. Nog nauwelijks bekomen van die inbraak kijk ik door het oogje van de deur. Staat iemand op de galerij. No way, ik ga echt niet opendoen. Ik ga naar de kamer en op de bank zitten met een hartslag van hier tot Tokio. Plots wordt er op de deur gebonsd en ik hoor, ‘Buurman, buurman, mijn man is niet goed geworden.’
‘Doe al open, even wachten.’ God zegene de greep. Ach, zielig. De buurvrouw, Buuf, helemaal in tranen. Ik loop met haar mee gevolgd door Jacky. Nice doggy. Ik zie de buurman, Buum, in een stoel hangen. Moet plots aan mijn vader denken, die trof ik ook zo aan. ‘Buuf, heb je 1-1-2 gebeld dan?’
‘Nee, zo erg is het toch niet?’
‘Laten we dat toch maar even doen dan.’ Ikke bellen en zeg tegen Buuf: ‘Ze komen eraan.’
Na een poosje hoor ik de sirenes in de verte. Ik ben al aardig bekend met dit geluid. ‘De ambulance komt eraan, Buuf. Nog eventjes’, zeg ik wat ongemakkelijk.
‘Blijf je hier?’ vraagt Buuf.
‘Natuurlijk Buuf, ik blijf hier. Pak maar vast wat spulletjes van Buum. Hij moet vast naar het ziekenhuis.’
Wat zijn mensen toch volgzaam in dit soort gevallen. De brancard rijdt met een o zo bekend ratelend geluid de kamer binnen. Ik kijk naar de paniekogen van Buum. Hij heeft het zichtbaar zwaar. Ik kijk ook naar de ambulancebroeder en deze oogt wat vertwijfeld. Oh, oh, als dit maar goed gaat. Dit kon wel eens een latertje worden. Buuf weet het nog niet, denk ik. Zij is geen ervaringsdeskundige zoals ik. Jacky is inmiddels met zijn staart tussen de benen over de galerij weer naar huis gegaan. Buuf heeft haar kinderen wel gebeld maar die wonen ver weg. Ik vrees het ergste. ‘En?’ vraag ik aan de ambulancebroeder.
‘We weten het niet, maar hij moet met spoed naar het ziekenhuis. Misschien een infarct.’ Dat was met mijn vader ook zo en toen ik aankwam in het ziekenhuis was hij al opgegeven.
‘Buurman, buurman, ga je met mij mee dan?’ vraagt Buuf. ‘De kinderen zijn er nog niet en dan voel ik me zo alleen en wanhopig.’
‘Natuurlijk, Buuf. Ik ga met jullie mee.’ Bekend terrein, toch. En karren maar over de Ceintuurbaan richting de Isala Klinieken.
‘Buurman?’
‘Ja Buuf, wat is er.’
‘Buum gaat toch niet dood?’
Tsja, wat zeg je dan, niets! Bij spoedgevallen moet je betaald parkeren. Nederland op zijn smalst. Buum wordt de ok ingeschoven en het eindeloze wachten met koffie is begonnen. Zo herkenbaar, de tol van God. God wikt, God beschikt, denk ik terug naar een ooit gedane Bijbelse geschiedenisles.
Het is inmiddels vier uur in de nacht. De kinderen van Buuf en Buum zijn er nu ook. De normale ziekenhuisopnamebabbel (dit woord doet het goed bij scrabble) is begonnen en stiltes vallen in afwachting van verlossende woorden van een arts. In welke vorm dan ook. I’ve been there before. Buuf moet steeds een beetje huilen en ze legt haar gezicht op mijn schouder. Ik heb met haar te doen. De kinderen voelen zich zichtbaar wat ongemakkelijk bij dit aanzicht. Daar zijn het kinderen voor, denk ik dan maar. Laat Buuf vooral doen waar ze zin in heeft.
‘Doe al open, even wachten.’ God zegene de greep. Ach, zielig. De buurvrouw, Buuf, helemaal in tranen. Ik loop met haar mee gevolgd door Jacky. Nice doggy. Ik zie de buurman, Buum, in een stoel hangen. Moet plots aan mijn vader denken, die trof ik ook zo aan. ‘Buuf, heb je 1-1-2 gebeld dan?’
‘Nee, zo erg is het toch niet?’
‘Laten we dat toch maar even doen dan.’ Ikke bellen en zeg tegen Buuf: ‘Ze komen eraan.’
Na een poosje hoor ik de sirenes in de verte. Ik ben al aardig bekend met dit geluid. ‘De ambulance komt eraan, Buuf. Nog eventjes’, zeg ik wat ongemakkelijk.
‘Blijf je hier?’ vraagt Buuf.
‘Natuurlijk Buuf, ik blijf hier. Pak maar vast wat spulletjes van Buum. Hij moet vast naar het ziekenhuis.’
Wat zijn mensen toch volgzaam in dit soort gevallen. De brancard rijdt met een o zo bekend ratelend geluid de kamer binnen. Ik kijk naar de paniekogen van Buum. Hij heeft het zichtbaar zwaar. Ik kijk ook naar de ambulancebroeder en deze oogt wat vertwijfeld. Oh, oh, als dit maar goed gaat. Dit kon wel eens een latertje worden. Buuf weet het nog niet, denk ik. Zij is geen ervaringsdeskundige zoals ik. Jacky is inmiddels met zijn staart tussen de benen over de galerij weer naar huis gegaan. Buuf heeft haar kinderen wel gebeld maar die wonen ver weg. Ik vrees het ergste. ‘En?’ vraag ik aan de ambulancebroeder.
‘We weten het niet, maar hij moet met spoed naar het ziekenhuis. Misschien een infarct.’ Dat was met mijn vader ook zo en toen ik aankwam in het ziekenhuis was hij al opgegeven.
‘Buurman, buurman, ga je met mij mee dan?’ vraagt Buuf. ‘De kinderen zijn er nog niet en dan voel ik me zo alleen en wanhopig.’
‘Natuurlijk, Buuf. Ik ga met jullie mee.’ Bekend terrein, toch. En karren maar over de Ceintuurbaan richting de Isala Klinieken.
‘Buurman?’
‘Ja Buuf, wat is er.’
‘Buum gaat toch niet dood?’
Tsja, wat zeg je dan, niets! Bij spoedgevallen moet je betaald parkeren. Nederland op zijn smalst. Buum wordt de ok ingeschoven en het eindeloze wachten met koffie is begonnen. Zo herkenbaar, de tol van God. God wikt, God beschikt, denk ik terug naar een ooit gedane Bijbelse geschiedenisles.
Het is inmiddels vier uur in de nacht. De kinderen van Buuf en Buum zijn er nu ook. De normale ziekenhuisopnamebabbel (dit woord doet het goed bij scrabble) is begonnen en stiltes vallen in afwachting van verlossende woorden van een arts. In welke vorm dan ook. I’ve been there before. Buuf moet steeds een beetje huilen en ze legt haar gezicht op mijn schouder. Ik heb met haar te doen. De kinderen voelen zich zichtbaar wat ongemakkelijk bij dit aanzicht. Daar zijn het kinderen voor, denk ik dan maar. Laat Buuf vooral doen waar ze zin in heeft.