Wat een heerlijk boek! Je duikt echt in die levens en waant je in die tijd. Ook natuurlijk door de heel fijn leesbare achtergronden van die tijd. De afwisseling brieven /uitleg gaat zo soepel, dat ik het iedere keer een perfecte overgang vond. Wat deden ze in die tijd trouwens veel leuke dingen: boottochtjes, bij elkaar op bezoek gaan enz. Wat we nu natuurlijk ook doen, maar dat voelt allemaal wat vluchtiger dan in die tijd.
Ook de historische achtergronden zoals de eerste wereldoorlog vond ik een fijne aanvulling. Je hebt het gevoel dat je dat allemaal al wel weet, maar het plaatste het boek en de brieven zo mooi in de tijd. Dan de foto’s: werkelijk fantastisch als aanvulling.
Omdat ik de vader ben van Tanca Boot, de Opa van Anne en Marijn Boot, wist ik al wat van de familie.
Er zijn herkenningspunten in de biografie omdat ik in de jaren 60 bij de marine ben geweest en later aan wal nog jarenlang heb gewerkt met voormalige koopvaardijofficieren.
Dat Chris zich van lichtmatroos heeft opgewerkt tot gezagvoerder is bijzonder, daar mag je best trots op zijn.
De zeevaartschool aan de Prins Hendrikkade was er ook nog in de jaren 60 van de vorige eeuw, ik liep daar vaak langs op weg naar de TOKM ( technisch opleidingskamp marine ) waar nu het scheepvaart museum is gevestigd.
De bemanning van Indische afkomst werden in mijn tijd ook nog blauwe jonge jongens genoemd en stonden ook iets lager in aanzien.
De reden voor veel zeevarenden om te stoppen en een baan aan de wal te zoeken is een gezinsleven op te bouwen en vaak met een aardige spaarcent, toen gewilde leidinggevende in het bedrijfsleven.
Dat Chris zijn eigen leven leidde, zoals Bert zegt kan ik mij wel enigszins voorstellen.
De gezagvoerder/kapitein heeft een grote verantwoordelijkheid voor zijn bemanning en schip, moet gezag uitstralen ( denk aan muiterij ) en besluiten nemen zoals koerswijzigingen bij storm en depressies ( soms op leven en dood ).
Dat trekt wellicht door na de lange zeevarende periode.
Rest mij te zeggen, dat het mij verraste, dat de briefwisseling in 1926 met Dirkje met zoveel respect en warme gevoelens waren.
Barbara van Benthem Jutting vertelt het bijzondere levens- en liefdesverhaal van haar grootouders. Het wordt verteld aan de hand van hun briefwisseling, aanngevuld met relevante historische informatie en mooie foto's. Het geheel vormt een prachtig en persoonlijk ingekleurd tijdsbeeld. Het was oprecht een ontroerende ervaring om zo diepgaand met het leven van haar grootouders mee te leven. Een verrijkende ervaring.
