Hoor ik daar een lama schijten?

In Hoor ik daar een lama schijten? zijn een vijftigtal columns verzameld, waarin verschillende thema’s uit het dagelijks leven worden belicht. Van overgewicht tot de overgang en van pubers tot de midlifecrisis. De verhalen zijn met de nodige dosis humor en spot geschreven. Niemand blijft gespaard, ook de schrijfster zelf niet.

"Ik ben in 1963 geboren te Utrecht. Momenteel woon ik in De Meern, samen met mijn zoon. Schrijven is een grote passie van mij. In Weekkrant ‘De Brug’ zijn vanaf 2006 vele van mijn columns verschenen. In 2008 werd mijn eerste gedichtenbundeltje ‘Parapluutje’ uitgegeven. Met de humoristische columns in Hoor ik daar een lama schijten? laat ik mij van een geheel andere kant zien."

Mijn hele leven ben ik superslank geweest, op het magere af. Daar hoefde ik niets voor te doen. Ik was één van de weinige gelukkigen die maar kon blíjven eten zonder een grammetje aan te komen. Ik verorberde schandalige hoeveelheden snoep, deed nauwelijks aan sport en toch gaf de weegschaal steeds weer het keurige gewicht van zevenenvijftig kilo aan. Tot rond mijn vijfendertigste levensjaar. Toen veranderde er plotseling iets. Ik weet nog goed dat ik in de badkamer voor de spiegel stond. Ik bukte om iets van de vloer te rapen en toen zag ik hem: een rimpel onder aan mijn buik. Geen idee hoe die daar gekomen was, maar hij hing er. Vanaf die tijd is de rimpel alleen maar groter geworden en heeft, behalve mijn ego, ook het ‘onderste gedeelte van mijn rug’ de nodige deukjes opgelopen. Het is niet zozeer dat ik nu ineens moddervet word, het is eerder een kwestie van uitzakken. Het is overigens niet zo dat ik me dit alles inbeeld; ik word zo nu en dan ook bevestigd. Een paar jaar geleden had ik een vriendje, een veehouder, die gewend was aan zwaar tillen en derhalve heel goed gewicht kon schatten. Op een avond tilde hij me speels op. "Wat weeg jij eigenlijk?" vroeg hij, tactisch als een boer kan zijn. Gelukkig lag dat onderwerp toen nog niet gevoelig dus ik antwoordde luchtig: "Ik denk zo’n zevenenvijftig kilo. Dat weeg ik al heel lang." "Daar geloof ik niks van", antwoordde hij wreed. "Je weegt méér: minstens zestig kilo." Aan het twijfelen gebracht, besloot ik de eerstvolgende keer dat ik bij mijn moeder was eens op de weegschaal te gaan staan. Zelf had ik niet zo’n apparaat, nergens voor nodig. Maar eenmaal op die weegschaal werd ik ruw tot de werkelijkheid geroepen. De naald schoot de zestig kilo voorbij...