Zo toegankelijk, dat het je eigen reis wordt. Heerlijke manier van een reis beleven en overzien tegelijk. Als voorbereiding of het verhueugen op je eigen Santiago een eel fijn boek.
Samenvatting
Halverwege is een persoonlijk reisverslag over de wandeltocht van Bianca Groenewegen naar Santiago de Compostela (Spanje). Deze Camino Frances deed meer met haar dan zij kon vermoeden. Bianca neemt je mee op het eerste deel van haar reis door Frankrijk en Spanje, maar geeft ook een kijkje in haar persoonlijke ontwikkeling, die is ingezet op weg naar Santiago. Tijdens haar wandeltocht schrijft ze diverse blogs en maakt ze foto’s van bijzondere plekken. Hiermee is Halverwege een ware inspiratie voor mensen die deze tocht ook op hun bucketlist hebben staan.
Over de auteur
Bianca Groenewegen woont in Haarlem, is getrouwd en moeder van twee jongens. Ze is tekstschrijver, gezins- en kindercoach en sinds 2012 ook pelgrim. Elk jaar geeft ze zichzelf een reis naar Noord-Spanje cadeau. Een week met zichzelf op de Camino is een tijd van opladen en een reis naar binnen. Het geeft haar zoveel inzichten en inspiratie dat de effecten daarvan nog lang merkbaar zijn. “Het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven!”
Productinformatie
- ISBN
- 9789402227864 / 978-94-022-2786-4
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 15-07-2016
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Reizen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 204
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Na een relaxdagje in San Sébastien is het hoog tijd om naar huis te gaan. Bus, trein en metro moeten me binnen tien uur thuis gaan brengen.
Bus verloopt voorspoedig. TGV vertrekt op tijd. Alles bueno tot nu toe. Ergens onderweg lopen we twee minuten vertraging op.
De bus in Bordeaux naar het vliegveld laat op zich wachten en er komt een enorme grote onrust over me. Ik zou het toch wel halen? Hoe langer ik moet wachten, hoe zenuwachtiger ik word. Merk dat mijn adem in mijn keel zit en ik begin nagels te bijten. De buschauffeur is er een van de officiële stempel. Ook na de file de stad uit, ziet hij de noodzaak niet het gas in te trappen.
Ondertussen bel ik met KLM. Ik ben aan de late kant, maar zou er op tijd kunnen zijn. "Sorry", zegt de mevrouw aan de lijn, "als u niet op tijd bent bij het boarden, kunt u waarschijnlijk niet meer mee." Wat? Kan ik niet naar huis? Naar mijn jongens? Er knapt iets en ik probeer het gesprek verstaanbaar af te ronden. De mevrouw geeft me mee het zeker te proberen.
Ik sta helemaal gereed bij de deur als de bus aankomt bij het vliegveld. Terminal A moest ik hebben. Rennen, rennen, rennen. Hyperventilatie lijkt zich verder te ontwikkelen. Ik moet en zal die vlucht hebben. Door de speakers schalt mijn naam zo’n tien keer. Ja, ik weet het, I’m delaying the flight.
Ik word heen en weer gestuurd en blijf rennen. "You, Ms. Jaspers? You go now, to gate 3." Nog meer rennen. "Excuse me, I’m missing my flight." Ik hoor het mezelf drie keer roepen, terwijl ik overal waar mogelijk voordring in de rij. Bij de gate roept de mevrouw mijn naam. "Yes, we have waited for you."
"Merci beaucoup."
Met mijn longen uit mijn lijf en tong op mijn schoenen kom ik bij het vliegtuig. "You made it!", zegt de stewardess.
Oh my God, I made it! Er heeft een heel vliegtuig op me gewacht, zodat ik naar mijn jongens terug kan. Als ik me op mijn stoel heb geïnstalleerd, komen de tranen. Ik mag naar huis. Bedankt Christoffel, je hebt me echt gered vandaag.
Bus verloopt voorspoedig. TGV vertrekt op tijd. Alles bueno tot nu toe. Ergens onderweg lopen we twee minuten vertraging op.
De bus in Bordeaux naar het vliegveld laat op zich wachten en er komt een enorme grote onrust over me. Ik zou het toch wel halen? Hoe langer ik moet wachten, hoe zenuwachtiger ik word. Merk dat mijn adem in mijn keel zit en ik begin nagels te bijten. De buschauffeur is er een van de officiële stempel. Ook na de file de stad uit, ziet hij de noodzaak niet het gas in te trappen.
Ondertussen bel ik met KLM. Ik ben aan de late kant, maar zou er op tijd kunnen zijn. "Sorry", zegt de mevrouw aan de lijn, "als u niet op tijd bent bij het boarden, kunt u waarschijnlijk niet meer mee." Wat? Kan ik niet naar huis? Naar mijn jongens? Er knapt iets en ik probeer het gesprek verstaanbaar af te ronden. De mevrouw geeft me mee het zeker te proberen.
Ik sta helemaal gereed bij de deur als de bus aankomt bij het vliegveld. Terminal A moest ik hebben. Rennen, rennen, rennen. Hyperventilatie lijkt zich verder te ontwikkelen. Ik moet en zal die vlucht hebben. Door de speakers schalt mijn naam zo’n tien keer. Ja, ik weet het, I’m delaying the flight.
Ik word heen en weer gestuurd en blijf rennen. "You, Ms. Jaspers? You go now, to gate 3." Nog meer rennen. "Excuse me, I’m missing my flight." Ik hoor het mezelf drie keer roepen, terwijl ik overal waar mogelijk voordring in de rij. Bij de gate roept de mevrouw mijn naam. "Yes, we have waited for you."
"Merci beaucoup."
Met mijn longen uit mijn lijf en tong op mijn schoenen kom ik bij het vliegtuig. "You made it!", zegt de stewardess.
Oh my God, I made it! Er heeft een heel vliegtuig op me gewacht, zodat ik naar mijn jongens terug kan. Als ik me op mijn stoel heb geïnstalleerd, komen de tranen. Ik mag naar huis. Bedankt Christoffel, je hebt me echt gered vandaag.