De zegen van Ruben Verwij

Ruben Verwij wordt achtervolgd door de geesten van zijn verleden. In zijn huwelijk en in zijn werk wordt hij tot pijnlijke keuzes gedwongen en met vijandschap geconfronteerd. Uiteindelijk houden de compromissen geen stand en komt het tot een openlijk conflict. Zijn leven stort in tot hij alles kwijtraakt. In een heftige strijd hervindt hij het geloof van zijn jeugd. In De zegen van Ruben Verwij gaat het om de spanning tussen het geloof en de realiteit van het moderne leven. Het is een verhaal over een zoektocht naar de zin van het leven en de heftigheid van een midlifecrisis.

"Na mijn studies theologie en filosofie werkte ik als docent en predikant. Mijn interesse is gericht op de politieke filosofie en vraagstukken van vrede en geweld. Ik publiceerde o.a. Fitna van de angst, over de Islam en de liberale samenleving en Zoektocht naar de verloren God. Mijn bijdrage aan de politieke theologie is te vinden in Zwaard en Kruis, over de verhouding van de kerk en de staat. Sinds 2009 ben ik pastoraal consulent en docent filosofie."

Het moeilijkste om uit te leggen is hoe ik Leenderts, Velema en Haanstra tegenkwam. Niemand die deze tijd heeft meegemaakt kan zich hen herinneren. Maar hoe leg je uit dat ik heel even buiten elke tijd en ruimte heb bestaan en dat in dat ene ogenblik mijn hele leven zich heeft afgespeeld? Leenderts was de opvolger van Velema en docent Vrijgezinde geschiedenis. Wie kent hen nog? Sommigen versmolten met elkaar, zoals Haanstra, die wel tien gezichten heeft gehad, alsof een reus de klei vermengde en vervolgens aan één daarvan nieuw leven gaf. Weer anderen verloren hun greep op de realiteit om spoorloos te verdwijnen. Wie begrijpt dit? Alleen zij die inzicht hebben in de geheimen van de verbeelding, waarin een als diamant geslepen waarheid de ogen verblindt van allen die de tijd volgen in haar grauwe, nietszeggende monotonie. Ik weet ook niet waarom niemand het gemerkt heeft. Ik heb het geweten toen er een afslag in mijn leven werd ingeschoven, zodat de tijd stokte en tot stilstand kwam. Ikzelf was iemand anders in die tijd, in dat ongrijpbare moment van de verbeelding dat niet aansluit bij de realiteit en toch een perfecte spiegel is. Het is als een fata morgana in de woestijn. Hoewel je vormen en kleuren herkent van de plaats waarheen je gaat, is dat niet waarnaar je kijkt. Je ziet weerspiegelingen, vervormd en onherkenbaar maar toch ook niet ongelijk aan wat ze weerkaatsen. In die fata morgana leefde ik, Ruben Verwij, ontmoette er mijn Marja, kreeg een zoon, werd docent aan het Vrijgezind Seminarie en maakte vervolgens alles mee wat ik hier vertel. Een illusie dus, uit warme wind en trillend zand en de genadeloze zon. Vreemd dat de zon die alles zichtbaar maakt in haar exces ook verwarring over het oog kan brengen.