Ingehaald

Na een moeilijke periode lijkt Jeffrey Karnemeijer zijn geluk in Amsterdam eindelijk gevonden te hebben. Echter, er lijkt zolang zijn gehandicapte broer bij hem in huis woont geen plaats voor een vrouw te zijn. Dit baart Jeffrey meer zorgen dan hij zou willen. In hoeverre is hij nog verantwoordelijk voor Andy, die aan het Downsyndroom lijdt? Als Andy in serieuze problemen raakt, komt deze vraag alleen maar verder naar de voorgrond. Helemaal als Jeffrey verliefd wordt op een vrouw die gelinkt is met zijn verleden. En hoe zit het met die twee onderwereldfiguren, die steeds meer in zijn buurt opduiken?

Tycho Oosterling (Almere, 1998) is op jonge leeftijd begonnen met het schrijven van verhalen. Mede door zijn fantasie en inlevingsvermogen kon hij zich hier vaak volledig aan overgeven. Dit, gepaard gaand met doorzettingsvermogen, leidde uiteindelijk tot zijn debuutroman Ingehaald op 17-jarige  leeftijd. In het jaar van zijn schrijversdebuut woont Tycho nog bij zijn ouders en gaat hij naar school op Curaçao, maar zal het jaar daarop het ouderlijk huis verlaten om te gaan studeren.

Ik ging voor Andy staan. ‘Schuif eens op', zei ik.
   Ik ging naast hem zitten. Eerst ontmoette het water mijn haren. Toen die doordrenkt waren, stroomde het langs mijn gezicht en rug naar beneden.
   ‘Vertel’, zei ik tegen Andy.
   ‘Wat?’
   ‘Dat weet je best.’
   ‘Ik wil er niet over praten.’
   ‘Het is Agnes, hè?’
   Hij zei niks terug, maar ontkende het dus ook niet.
   ‘Ben je verliefd op haar?’
   Hij knikte. Er liep een druppel precies vanaf zijn ooghoek naar beneden, maar die kon ook identiek zijn aan de rest van de druppels die op zijn gezicht en op het mijne zaten.
   ‘Heb je dat tegen haar gezegd?’
   Hij knikte weer.
   ‘En wat zei zij?’
   ‘Dat het beter was dat we elkaar niet meer zagen.’
   Hypocriet, maar niet onbegrijpelijk, dacht ik. Voor mij tenminste. Maar hoe ging ik hem uitleggen dat een meisje als zij niet op jongens zoals hij viel? Jongens zoals hij, dacht ik. Zo dacht ik zelf nooit. Wie waren jongens zoals hij? Jongens met Down? Gehandicapte jongens in het algemeen? Ik weet niet of dat anders was geweest als Andy niet mijn broer was, maar doorgaans werd ik woedend als mensen daar onderscheid in maakten. Eén keer had ik zelfs een nacht in de cel doorgebracht wegens mishandeling. Een jongen schold Andy uit voor mongool. Ik had eigenlijk een behoorlijk rustig karakter, maar als je me kwaad wilde zien moest je vooral dát flikken. Vier voorbijgangers waren nodig om me van hem af te trekken. Hij kwam er vanaf met twee blauwe ogen en een gescheurde lip.
   ‘Heeft ze dat echt gezegd?’
   ‘Ja.’
  ‘Ik denk dat meisjes jou leuker vinden als vriend.’ Hielp ik hem nou echt door dat te zeggen? Het kon zowel bemoedigend als beledigend worden opgevat.
   ‘Waarom dan?’
   Tja, wat moest ik daarop zeggen?