Leven met Alzheimer
Geen weg terug
leven met Alzheimer
- Auteur
-
Hennie Spikman
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Biografieën
- Reviews
- 5,0 / 5 (2 reviews )
- Prijs
- € 22 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Wanneer je eigen moeder, die jarenlang voor jou gezorgd heeft, Alzheimer krijgt en de rollen worden omgedraaid, doet dit heel veel met je. Als dochter, die zelf een zorgachtergrond heeft, probeer je het leven van je moeder dan zo comfortabel mogelijk te maken. Er is veel contact met het verpleeghuis en je komt er regelmatig op bezoek. Je ziet en hoort van alles. Alleen deze keer zijn het niet jouw cliënten waar het over gaat, maar is het je eigen bloedverwant waar deze verplegers het over hebben. Om je broer en zussen op de hoogte te houden, stuur je hen met regelmaat kleine stukjes over het wel en wee van jullie moeder. Zo ontstaat het dagboek waarin je, door de ogen van de dochter, de weg naar het einde van haar moeder ziet.
Over de auteur
Hennie Spikman is gaan schrijven op het moment dat haar moeder, die de ziekte van Alzheimer heeft, dicht bij haar in de buurt komt wonen. Aanvankelijk zijn het korte stukjes informatie voor broers en zussen zodat zij meekrijgen hoe het leven van hun moeder zich afspeelt in het verpleeghuis. Het wordt 4 jaar leven met Alzheimer en er gebeurt zoveel dat er geen weg terug is en het dagboek als vanzelf ontstaat.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402229745 / 978-94-022-2974-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 04-10-2016
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Biografieën
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 260
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Met het natte washandje veeg ik je toet af. Waarschijnlijk macaroni gegeten aan de kleur om je mond te zien. Ook je handen willen wel een lapje.
De bril ligt naast je been in de rolstoel. Eerst schoonmaken en dan weer op de neus. Zo nu kun je weer zien wat we zeggen. De televisie staat aan. Het geluid moet wel even wat harder, want zo versta je er niets van. Je blijft geboeid kijken, maar ik weet niet of je weet wat je ziet.
Slokje voor slokje help ik je met de appelsap. Het slikken gaat erg moeizaam en regelmatig hou je de lippen stijf op elkaar. Je hebt ook slecht gegeten vanavond, zegt de zuster. Misschien last van de warmte.
Tussen de slokken door praat je wat met onafgemaakte zinnen en met losse woorden.
Na de appelsap komt het extra toetje nog. We doen er zeker een halfuur over om dat min en meer ontspannen naar binnen te krijgen. Ik draai je af van de tv, want je hebt anders geen aandacht voor het eten, denk ik. Maar ook dat helpt niet echt. Hier en daar zeg je wat, maar ik kan er niet echt een verhaal van maken.
Na het toetje nog maar even een glas drinken. Na een half glas tobben verslik je je je ernstig. Ik klop op je rug en de tranen lopen over je wangen. Dat gaat het niet meer worden vanavond.
Als ik wegga en dat tegen je zeg, kijk je me helder aan. Ik vind je ogen veranderd. De glimlach die je me geeft is heel intens en de kus is voelbaar op m’n wang. Wat word je toch vreselijk mager. Je toet is ingevallen en de rimpels krijgen nu echt de overhand. Wat gaat er nog door dat koppie van je? Of zijn alle kamertjes en laatjes bijna leeg? Niemand kan mij dat vertellen.
Dag mam.
De bril ligt naast je been in de rolstoel. Eerst schoonmaken en dan weer op de neus. Zo nu kun je weer zien wat we zeggen. De televisie staat aan. Het geluid moet wel even wat harder, want zo versta je er niets van. Je blijft geboeid kijken, maar ik weet niet of je weet wat je ziet.
Slokje voor slokje help ik je met de appelsap. Het slikken gaat erg moeizaam en regelmatig hou je de lippen stijf op elkaar. Je hebt ook slecht gegeten vanavond, zegt de zuster. Misschien last van de warmte.
Tussen de slokken door praat je wat met onafgemaakte zinnen en met losse woorden.
Na de appelsap komt het extra toetje nog. We doen er zeker een halfuur over om dat min en meer ontspannen naar binnen te krijgen. Ik draai je af van de tv, want je hebt anders geen aandacht voor het eten, denk ik. Maar ook dat helpt niet echt. Hier en daar zeg je wat, maar ik kan er niet echt een verhaal van maken.
Na het toetje nog maar even een glas drinken. Na een half glas tobben verslik je je je ernstig. Ik klop op je rug en de tranen lopen over je wangen. Dat gaat het niet meer worden vanavond.
Als ik wegga en dat tegen je zeg, kijk je me helder aan. Ik vind je ogen veranderd. De glimlach die je me geeft is heel intens en de kus is voelbaar op m’n wang. Wat word je toch vreselijk mager. Je toet is ingevallen en de rimpels krijgen nu echt de overhand. Wat gaat er nog door dat koppie van je? Of zijn alle kamertjes en laatjes bijna leeg? Niemand kan mij dat vertellen.
Dag mam.
Reviews
Ik vind het een heel mooi en emotioneel boek.Hoe al haar belevingen met mama in woorden op papier gezet zijn.Ik heb zeker wel een traan gelaten .Het boek geeft zeker een goed beeld van iemand met Alzheimer en hoe het in verpleeg tehuizen toegaat.