Bekijk het (L)even!
Aantekeningen uit vrijwilligers- en ander liefdewerk

De mensen willen meestal oud worden, maar oud zijn is een ander verhaal. Deze stukjes gaan over mensen die als motto hebben: “Oud? De duvel is oud!” Zij nemen het dunne met het dikke en proberen, ondanks onvermijdelijke lichamelijke verzwakking, iedere dag zo veel mogelijk uit het leven te halen. Hoe prettig is het dan als een vrijwilliger regelmatig langskomt met een hartelijk woord, een luisterend oor, en de bereidheid om zonder morren een belangrijke boodschap voor ze te doen? Als vreemden begonnen, worden ze steeds dikkere vrienden. Want een echte vrijwilliger kijkt niet neer op oude mensen, maar toont respect.

Thea Rozendaal (1939) schreef als kind al graag. Dat haar moeder liever zag dat ze op straat speelde in plaats van achter de schrijftafel kan ze nu waarderen: eerst levenservaring opdoen en daar dan later over schrijven. Maar de inhoud moet van haar wel zinnig zijn; want alleen aan een mooi buitenkantje heb je niet veel. Nu ze tijd voor zichzelf heeft grijpt ze haar kans, en met haar boek Bekijk het (L)even! hoopt ze mensen wakker te schudden.

Hi! Vader zat in de huiskamer te dommelen, maar was er direct voor in om buiten een wandeling te maken. Lekker warm ingepakt zat hij weer erg te genieten: ik heb scherp opgelet en hij vond dit niet zomaar afleiding.
Mijn mobieltje maakte dat geluidje om een boodschap aan te kondigen. Hij zei: "Ik hoor tèt tèt tèt, maar dat kan toch geen mus zijn?" Ik liet hem mijn mobieltje zien en zei dat het geluid daar vandaan kwam. "O," zei hij, "een búrgermus!" Hoe komt een mens erop.
Als ik Maartje weer spreek zal ik dit nieuwe succeswoord aan haar doorgeven. Zij heeft het nog steeds over "een zomerheks, ha, ha, ha!", als ze iets wil aanduiden waarvoor ze het juiste woord eventjes kwijt is.
Er passeerde een man, die zijn vrouw in een rolstoel voortduwde terwijl hij maar één hand gebruikte. Vader zag dat direct en zei dat die stoel kennelijk van een heel licht materiaal gemaakt was. Wie is hier nou eigenlijk dement, dacht ik nog.
In het park zag hij weer de prachtigste bomen met verkleurende bladeren, en zonlicht op het gras, en genoot daar intens van. Achter het Plein is een prachtig nieuw huis verrezen, ‘Crystal Palace’, waar hij graag lang naar blijft kijken. Aan de achterkant, bij de sloot, is een graafmachine al wekenlang bezig met het ophogen van de tuin met zand en slib uit de sloot. De machinist heeft zichtbaar vaker met dat bijltje gehakt, want hij zwaaide de bak sierlijk en met een geweldige vaart heen en weer alsof het niks was. We vonden allebei dat het net leek alsof een grote olifant met zijn slurf zwaaide. Hij las de witte letters op de blauwe machine: "Loon op Zand", zei hij statig en trots.
We hebben nog knus in het restaurant gezeten met alle bekende snoeperijen en ik heb hem daarna in de huiskamer gebracht, waar de tafels al gedekt waren met die prachtig witte lakens. Ik zei tegen hem: "En zoet zijn hè?"
Waarop hij antwoordde: ‘Als de anderen zoet zijn ben ik het ook!
Groeten, Thea. Ik vond het erg gezellig met jullie, zondag!