Razend, Een lekker ding en andere verhalen

Razend worden. Afrekenen met oud zeer, soms pas na dertig jaar. Een kunstwerk scheppen. De tango leren dansen. Een dochter hebben. Een tijdje door Italië reizen. Een toppositie bekleden. Of alleen maar een spelletje spelen. In iedereen schuilt wel een verlangen. In deze verhalenbundel vormen stille wensen van allerlei personages de rode draad. De afloop kan subtiel, verrassend of surrealistisch zijn. Soms is er niet eens veel voor nodig om het zover te laten komen…

Cora Leek (1951) verhuisde in 2007 met haar man van Gouda naar Nieuw Bergen (Limburg). Na het schrijven van twee romans (De Buikschuiver, 2014 en Gouden Kranen, 2015; beide door Boekscout uitgegeven) experimenteerde ze met het genre korte verhalen. Aan de basis hiervan liggen haar verwondering en interesse als het gaat om menselijk gedrag. Niet vreemd na haar jarenlange ervaring als medisch maatschappelijk werker. Bovendien kan ze putten uit haar ervaringen als vertaalster Italiaans.

De vrouw die geen dochter had
Het was er gewoon nooit van gekomen. Relaties had ze wel gehad, maar als het op eeuwige trouw aankwam, was de vogel altijd snel gevlogen. Zo regen de jaren zich aaneen en bleef ze alleen. Toen haar pensioenleeftijd in zicht kwam, verhuisde ze van de stad naar een huisje met een tuintje in een naburig dorp. En dat was even wennen.
Zolang ze een geregeld leven geleid had, hoefde ze niet zo na te denken over haar sociale contacten. Als kantinejuffrouw in een groot bedrijf had ze vijf dagen per week genoeg gezichten tegenover zich gezien. Vooral mannen. Eigenlijk halve mannen. Vanaf haar toonbank zag ze alleen hun bovenlichaam. Ze hadden maar een korte pauze en terwijl ze langs de huzarenslaatjes, belegde broodjes en kroketten schuifelden, besteedden ze weinig aandacht aan de vrouw die voor hun lunchhap verantwoordelijk was. Een knikje kon ervan af en dat was dat. Sommige gezichten had ze gedurende de jaren zien verrimpelen. De mannen die net als zij al jarenlang in dienst waren, kregen ouderdomsvlekken op hun handen. En een ruim halsvel. Ze werden trager. Liepen wat voorovergebogen. Er waren enkele gelegenheden waarbij ze hen in hun volle lengte zag. Dat was op personeelsavonden die in de kantine gehouden werden. Dan zag ze hoeveel er gedronken werd omdat de drank gratis was. Soms deed een halfdronken gast een uitval naar haar billen, maar ze werd er handig in om met haar dienblad tussen hen door te laveren. Toen ze nog niet zo lang in de kantine werkte, had ze bij een personeelsfeestje half bevroren bitterballen geserveerd; ze glimlachte bij het idee dat die lallende kerels het amper gemerkt hadden.
Nee, met een man samenleven was er niet van gekomen. Ze miste het niet. Maar in het dorp werd alles anders.