Stientjes kind

Stientje is als jonge vrouw op de boerderij van de hooizolder gevallen, waardoor ze niet meer kan lopen. Dit boek gaat over dappere Stientje en het zware leven dat ze leidt. Dit boek gaat ook over de lieve en bijzondere mensen om Stientje heen: haar zus Marie en zwager Paul, haar stiefoom Bart en haar nieuwe liefde Kurt. Stientje, ongehuwd, raakt in verwachting. Hoe zal het Stientje en haar kindje vergaan?

Stientjes kind is een plattelandsroman in zijn puurste vorm. Het verhaal speelt zich af op boederderij D’n Dreef gelegen op het Brabantse platteland, vlak na de Tweede Wereldoorlog.

Catrien Scheenen-Vrijsen (1936) uit Heeze schrijft al decennialang met veel plezier verhalen en gedichten en nu dus een roman. In Stientjes kind ruik, proef en voel je het Brabantse platteland van vroeger. Je ziet de was wapperen bij de boerderij, proeft de dikke boterhammen met worst en zit bij de pastoor aan tafel. Daarom zullen veel oudere lezers in dit boek situaties herkennen zoals het er vroeger in hun eigen, katholieke gezin toeging.

Kurt stond in een keurig zwart kostuum voorin de kapel. Paul netjes in een grijs pak- van Kurt geleend- stond achterin om Stientje op te vangen en haar naar Kurt te begeleiden. Paul en zuster Geralda waren getuigen, want twee uit dezelfde familie dat mócht niet van de pastoor.
Het was een droom voor Stientje om in de kapel te trouwen, al was het net of ze er zelf niet bij was. Alsof ze toekeek hoe iemand liggend op een bed, ondergestopt door wel vier dekens, aan een keurige jongeman als bruid werd toebedeeld. Van de wijnrode jurk, zorgvuldig door zuster Aleida gewassen, was niets te zien. De krulletjes hingen slap rond haar hoofd en tóch was Stientje blij. Het was voor het kindje, alles voor het kindje, dat zij hier, zich ziek en ellendig voelend, door de pastoor in de echt werd verbonden.
Marie zag er netjes uit in haar gebloemde rok en een keurige witte bloes. Toch had ze haar zondagse beige mantel aangehouden. Ze was blij voor Stientje en was Kurt dankbaar dat hij de zorg voor haar had overgenomen. Kurt beloofde zijn hele leven voor Stientje te zorgen en zij beloofde hem altijd trouw te zijn. Nu waren ze dus écht man en vrouw, voor de burgerlijke stand en voor de kerk. ’Nu kan niemand meer iets van mij zeggen’, zei Stientje na de mis, met glanzende ogen en rode koontjes van de koorts.
‘Direct naar de zaal’, besliste zuster Geralda, ‘voor de familie staat koffie klaar in de zusterskamer.’ Kurt begeleidde Stientje naar de zaal waar ze meteen, moe maar gelukkig achterover ging liggen. Kurt ging naast haar zitten en nam haar handen in de zijne. Stientje vroeg zachtjes: ‘Zeg nog eens ‘vrouw’ tegen me!’
‘Nu zijn we getrouwd vrouw van me. We zullen elkaar moeten helpen om door het leven te gaan.’