Als je begrijpt wat ik voel
Een andere kijk op rouwverwerking

In Als je begrijpt wat ik voel word je meegenomen in een andere kijk op rouwverwerking. Waar het verlies van onze dierbare overledenen niet gepaard hoeft te gaan met alleen verdriet. Als nabestaande wordt ieder op een natuurlijke wijze meegenomen in de wereld na de dood. Noem het spiritueel, fantasie of magie. Eén ding is zeker, na het lezen van dit boek ervaar je dit definitieve afscheid alleen nog maar als een tijdelijke afscheiding van twee werelden. Waar het niet meer zal voelen als verlies, maar een hernieuwd contact. Onze dierbaren zullen ons nooit helemaal verlaten. Ieder verhaal afzonderlijk geeft daarom jong en oud steun en begrip in die moeilijke momenten.

Anninka Maasdijk (1959) woont met haar man in Tilburg. Samen hebben zij twee volwassen dochters die beiden in het buitenland wonen. Met een praktijk in alternatieve geneeswijzen heeft ze menigeen met veel passie op hun levenspad geholpen. Geïnspireerd door haar gave als medium wil ze nu ook ‘grenzen’ doorbreken buiten haar praktijk, met als doel die andere wereld toegankelijk te maken voor iedereen in moeilijke tijden. Al is het maar voor even.

Na twintig minuten had ze de stal uitgemest en vers hooi neergelegd. Ze stond net op het punt Lucky weer uit de wei te halen toen ze het geluid van paardenhoeven de schuur hoorde binnenkomen. Ze keek verbaasd in de richting van het geluid. Ze zou toch niet zijn losgebroken?, ging het pijlsnel door haar heen. Ze was soms zo enthousiast weer buiten te zijn. Haar blik ging richting de ingang van de schuur waar ze tot haar grote verbazing inderdaad Lucky binnen zag lopen. Maar wie liep daar naast haar? Ze knipperde met haar ogen tegen het felle licht van de zon die zijn lichtstralen de schuur binnen liet stromen. Ze zag het silhouet van een klein meisje naast Lucky lopen, vrolijk huppelend terwijl ze haar zachtjes iets tegen Lucky hoorde fluisteren. Nel stond als aan de grond genageld. Wie was dit kind? Maar vreemder nog: waarom had ze hun paard uit de wei gehaald, zonder haar toestemming? Op twee meter afstand kwamen ze beiden tot stilstand. "Hallo mama", hoorde ze dat kleine meisje lachend tegen haar zeggen. Het bloed trok weg uit haar gezicht, haar adem stokte. "Wat....wie....?", stamelde ze zachtjes voor zich uit.
"Mama, ken je me dan niet meer?", ging ze vrolijk verder. "Ik ben Noortje, je dochtertje." Ze keek haar moeder hoopvol aan. "Lucky heeft me weer hier naartoe gehaald. Er is zoveel gebeurd mama, ik moet je zoveel vertellen." Nel kon nog steeds geen woord uitbrengen. Het enige wat ze deed was staren naar een lief klein meisje, met schattige vlechtjes zag ze nu, dat beweerde haar kind te zijn. Ze zou wel dromen, dacht ze, dit was zo mooi, maar zo onwerkelijk. Terwijl ze dit tafereel, vóór haar, probeerde te analyseren voelde ze plotseling een klein koud handje in die van haar schuiven.