De gebarsten spiegel

Twee steunpilaren van een kathedraal stappen via een wolk door een spiegel en komen in een met stenen gemaakt woud. Zelf zijn ze ook een spiegel van het leven. Dan begint hun woudwandeling door het Woud van de Grote Bedenker en Zijn zoon de Grote Boswachter. Ze ontmoeten interessante woudwandelaars en raken met hen in gesprek. Onderweg verschijnen steeds barsten in de spiegel. Halverwege komt er een boeiende wending. De Pilaren, Drager en Houder zijn diep onder de indruk. Uiteindelijk komen ze na hun wandeling, vol prachtige ervaringen en ontmoetingen, via de wolk weer terug bij hun eigen vertrouwde kathedraal.

De Gebarsten Spiegel is een metafoor voor het alledaagse leven.

Theo W. van Zuilekom, is op 19 maart 1950 geboren in Kerk-Avezaath. Hij volgde een theologische opleiding in Wales, trouwde en kreeg vier kinderen en vijf kleinkinderen. Als voorzitter van "Stichting Het Havenlicht" werd hij pastoraal werker onder internationale zeelieden. Dit in combinatie met een seculiere betrekking tot 1 december 2012. Hij ging toen met vervroegd pensioen. Zijn fantasie is altijd levend gehouden en talloze verhalen vloeiden uit zijn pen. Gedichten, tekeningen en schilderijen zagen ook via zijn hand het zonlicht.

Het was twaalf uur in de middag en de bewoners van het woud genoten van hun rust en van de vrede. Wat hadden ze toch een bevoorrechte positie! Iedereen ging er vanuit dat dit zo wel eeuwig zou blijven. De hemel was stralend en helder blauw van kleur. Niets duidde er op dat de lucht zou veranderen.
Maar er roerden zich onopgemerkt ongeregeldheden in de atmosfeer. Plotsklaps doemden zware zwarte grillig gevormde wolken op uit het niets. Dreigend kwamen ze overdrijven.
De atmosfeer werd onrustig en een harde wind die tegelijkertijd op kwam zetten, deed de hele natuur schudden op zijn grondvesten.
De twee dubbele zware massieve deuren klapten met een enorme dreun dicht om daarna onmiddellijk weer open te zwaaien. Dat bleef zo een tijdje doorgaan.
De hele Kathedraal was in beweging en stond te trillen op de bodem van het woud.
De donkere wolken stapelden zich dreigend boven de woudstad.
"Kom snel naar binnen." De moeder sleepte haar nieuwsgierige en tegenstribbelende kind de gang in. Ze deed de deur dicht met een ferme klap.
Er stond wat te gebeuren.
Moeder en kind, keken angstig door het raam naar buiten. Ze hadden als één van de weinigen mooi zicht op de Kathedraal. Wat was dat toch een schitterend bouwwerk!
Het moet wel een hele bekwame bouwmeester zijn geweest, om zoiets prachtigs te kunnen maken. Plotseling zagen ze tot hun schrik dat het dak van de Kathedraal begon te bewegen. De bladeren van de bomen die het bouwwerk omhulden en versierden, maakten wilde en ongecontroleerde bewegingen.
"Kijk mama het dak danst", riep het kind en beiden keken gespannen naar het heen en weer en op en neer, schuivende dak.
Er volgende een enorm harde klap. De muren van de trotse Kathedraal wankelden.