Illusies

Alice is ervan overtuigd dat ze niet thuishoort in Pernosta, een instelling voor mensen met psychische problemen. Ze doet er alles aan om weg te komen. Mark, één van de psychologen, wordt de dupe van dit idee. Hij wordt verleid en bespeeld. Liefde, psychologie en verraad worden als ontsnappingstools gebruikt. Alles lijkt volgens plan te verlopen, totdat er een man met verontrustende informatie opduikt.

Illusies is een psychologische thriller met komische en romantische aspecten en een pakkend verhaal dat je meeneemt in de gedachtegang van Alice. Het is een boek vol menselijke aannames en illusies.

Josephine Louise Poelman (1991) heeft naast haar schrijftalent altijd al verschillende creatieve bezigheden gehad, vooral schilderen en schrijven. Zij is een ware artiest. Het schrijven van een boek is een langgekoesterde wens van haar geweest. Aan dit eerste boek heeft de auteur thuis een jaar lang menig uur en met veel fascinatie en plezier gewerkt, een droom die uitkomt. Je kunt haar kunstwerken bekijken op www.joliselouis.wixsite.com/jolise.

Hier zat ik dan als een gevangene in een steriele kamer, met een lelijk lavendelblauw pak aan, starend naar olifantjes, hopend dat iemand mij hier weg zou halen. Hopende dat iemand mij geloofde. ‘Ik ben Sanne niet, ik ben Alice’, zei ik hardop. Met die zekerheid stond ik op en herhaalde mijn naam. ‘Ik ben Alice, ik ben Alice’, zei ik nog een paar keer. De voetstappen achter mij brachten mij weer in de ruimte. Ik draaide me abrupt om. Het was Jessica, een van de begeleiders. ‘Sanne, je wordt over 15 minuten opgehaald. Ga je maar vast gereed maken’, zei ze met overdreven vriendelijkheid. Ik keek haar gespeeld wazig aan. Gereed maken, dacht ik bespottelijk. Alsof ik veel keus had om mij gereed te maken. Ja hoor, mijn Chanel jurk hing klaar en Louis Vuitton schoenen waren al gepoetst, dacht ik sarcastisch. Gereed maken, wat moest ik gereed maken? Ze hadden alles afgenomen! Geen make-up, geen garderobe of andere luxe producten. Misschien moest ik mijn dekbed aan stukken scheuren en het als jurk gebruiken. Dan zag ik er nog beter uit dan in deze belachelijke kleding, dacht ik bespottelijk. Het was ongelofelijk te bedenken dat ik kort geleden nog rondliep als een vrije vrouw en kon doen en laten wat ik wilde. Maar kon ik dat wel echt? Was ik echt vrij van alles? Ik was ingestort vanbinnen maar had tegelijkertijd zo genoten van de nieuwe start. Ik had geleefd en gekke dingen gedaan, maar was keihard op mijn bek gegaan. Mijn hoofd was echt een draaimolen. Ik moest stoppen met denken, maar als een vulkaanuitbarsting kwamen alle frustraties weer naar boven. Van binnen kookte ik van wanhoop, maar keek Jessica koeltjes aan en knikte. ‘Ik kom je dan zo ophalen Sanne’, zei ze met een betuttelende stem. Daarna liep ze de kamer uit. Ik keek haar na en was jaloers op haar vrijheid. Ik miste alles. Ik wilde terug naar wat ik had. Het was allemaal een grote fout.