Vogelvrij

“Mijn verhaal, mijn innerlijke strijd en mijn strijd als slachtoffer van en tegen het rechtssysteem in Nederland, ben ik gaan schrijven nadat ik binnen één jaar twee keer slachtoffer was geworden van dezelfde dader. Slachtoffer van huiselijk en seksueel geweld en cybercrime. De strijd die ik heb moeten voeren tegen het rechtssysteem, de politie, de officier van justitie, de rechter-commissaris, de rechters van de meervoudige strafkamer, en de advocaten. De beperkte rechten die een slachtoffer heeft en de opmerkelijke vele rechten die een dader heeft in Nederland. Het niet erkend worden als slachtoffer, het ongeloof, de machteloosheid, het verscheurende verdriet en de vele frustraties. Met mijn verhaal reik ik vrouwen handvatten aan hoe je dit het beste kunt aanpakken.”

Frederique (1966) is gescheiden en moeder van drie kinderen. Na een relatie van drie jaar met een narcist heeft zij haar verhaal geschreven. Zij heeft het niet gemakkelijk gehad in haar leven en dit verhaal komt recht uit haar hart. Zij bespreekt heel open en persoonlijk wat er met haar is gebeurd en hoe zij hiermee om is gegaan. Naast haar persoonlijk verhaal biedt zij handvatten aan andere slachtoffers. Zij legt duidelijk uit waar zij hulp kunnen vinden, hoe zij aangifte kunnen doen en zij geeft juridische mogelijkheden en nazorg. Ze beseft dat ze het rechtssysteem niet zo snel kan veranderen, maar ze hoopt toch dat ze het in beweging kan zetten.

Hij begon op mij in te slaan, greep me bij mijn keel en probeerde me bij de muur omhoog te trekken. Hij bleef maar doorslaan op mijn gezicht. Intussen rende mijn zoon de trap op en neer en vroeg wat er was gebeurd. Mijn vriend antwoordde dat ik van de trap was gevallen. Mijn zoon probeerde de slaapkamer binnen te komen, maar dat lukte niet omdat hij mij op de grond had geschopt en ik voor de deur lag.
 
Uiteindelijk trapte hij mij bij de deur vandaan en liep langs mijn zoon naar beneden. Hij beet hem toe dat het stomme wijf van de trap was gevallen. Nadat ik mij omhoog had gehesen, greep ik mijn zoon en smeekte hem om niet weg te gaan en bij mij te blijven. We liepen naar beneden, terwijl ik  krampachtig mijn zoon vasthield. Hij zat lachend op de bank en zei dat hij ontroerd was door de aanblik van moeder en zoon. Hij vroeg zich af welke verhalen ik mijn zoon nu wel niet weer op de mouw zou gaan spelden.
Er ging nu nog maar een gedachte door mij heen: wegwezen, vluchten nu het nog kan. We liepen naar beneden en om rustig te worden ging ik nog even verder met het opvouwen van de was. Plotseling ging de bel. Het was een vriend van mijn zoon die ontzettend schrok toen hij mij zag. Ik fluisterde tegen mijn zoon dat hij niet mocht weggaan. De vriend ging weer weg. Toen stond hij opeens in de gang. Ik riep: ‘NU.’ We openden de deur en zijn gaan rennen zo snel als we konden. We waren doodsbang dat hij ons achterna zou komen. Uiteindelijk hebben we ons verstopt in een struikgewas. Mijn zoon had mijn mobiele telefoon meegenomen en belde met een goede vriend van ons die ons later kwam halen. De adrenaline gierde door mijn lijf, waardoor ik de pijn van de verwondingen niet voelde. Eenmaal bij mijn vriendin aangekomen, ben ik in diepe slaap gevallen. Tegen middernacht schrok ik wakker met maar één gedachte: ik moest onmiddellijk de politie bellen!