Ik de Ninja en de Code van Kodo

Wij Ninja slopen door het kasteel. Niemand kon ons horen. De nachtegaalvloer was doodstil onder onze getrainde voeten. Was dat de vijand? Daar om de hoek? Hiro trok zijn zwaard. Nee, knots. Nee, fakkel? "Hiro, beslis nou een keertje!" Oké, oké, Hiro trok zijn zwaard en sloop voort. Elke vezel van ons lichaam was gespannen. We waren er klaar voor. Klaar voor het gevecht. En net toen ook ik mijn zwaard trok, zagen we de draak…
TRIIING!
Nutteloze geluiden negerend, slopen we verder. De draak had niets gehoord. Hij had ons nog niet gezien…
TRIIIINNGG!
"Ken, de deurbel! Doe jij even open?", riep papa vanuit de keuken. NEE! Dat heb je nou altijd als je net lekker bezig bent! Ik legde mijn Lego neer en leunde over de hoek van de bank heen, maar papa keek niet eens op. Hij zat aan de grote witte tafel in een kookboek te bladeren.
Oh, wacht even… Heb ik me nog niet voorgesteld? Sorry hoor! Ik ben Ken. En ik ben een Ninja. Maar dat ben ik natuurlijk niet altijd geweest. Eigenlijk weet ik dat pas sinds de herfst.
TRIIIINGG TRIINNGGG TRIINGG
Pfffff. Met moeite stapte ik over het Lego heen, want we hadden àlles mee naar beneden genomen. En als ik alles zeg, dan bedoel ik echt ALLES. Niet alleen ons Ninjago Lego, maar ook al onze ridders, piraten en soldaten. Terwijl ik ingespannen over alles heen stapte, snelde Hiro langs me heen naar de keuken. Nou ja, ik stapte over bìjna alles heen, want ik trapte wel op wat kleine stukjes die lelijk in mijn voet prikten. Hinkend opende ik de deur. Helaas. Ja, ik zeg helaas! Want als echte Ninja hadden Hiro en ik voordat we opendeden natuurlijk eerst door het raam moeten spieken. En dan hadden we ons met z’n allen onder de tafel moeten verstoppen. Of boven, onder ons dekbed met een zaklamp. Maar dat deden we niet. Nee. Ik deed de deur open en daar stond ze: TANTE TO. Midden op onze stoep.