De zaak Van der Laan
Biografie van een Kollumer aannemersgezin
- Auteur
-
Jan Anne van der Laan
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Biografieën
- Reviews
- 4,7 / 5 (3 reviews )
- Prijs
- € 21 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Over de auteur
Productinformatie
- ISBN
- 9789402231212 / 978-94-022-3121-2
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 18-11-2016
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Biografieën
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 208
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Achter het huis van opa en oma was een timmerwerkplaats. Het klinkt als een cliché, maar het rook er heerlijk naar hout en zaagsel. Door de stoffige raampjes doemden indrukwekkende frees- en zaagmachines op. We mochten overal spelen maar dáár niet. Als ik mijn duim in mijn mond had, dan hield opa zijn rechterhand omhoog, de toppen van zijn ring- en middelvinger ontbraken. "Heb ik eraf gezogen," beweerde hij. Ik dacht er het mijne van, die vingers lagen vast nog ergens in de timmerwerkplaats.
In mei 1967 overleed opa. Ik was net acht. Ik herinner me hop-paardje-hop bij hem op schoot, en dat hij altijd pepermuntjes gaf, ik herinner het grapje dat hij maakte. Ik weet dat hij Frans heette, altijd trilde en na een motorongeluk half doof geworden was. Ik vond hem heel lief, maar weet verder niets meer van hem. Opa’s dood kan ik me haast beter herinneren dan zijn leven. Mijn ouders gingen halsoverkop naar Kollum. Ik moest alleen thuisblijven. Althans, ik voelde me alleen, mijn broer zal er ook wel zijn geweest. Ik heb lang doelloos buiten rondgelopen, ging vervolgens met mijn hoofd tegen de gevel van ons huis aan staan. Het regende zachtjes. Intens treurig, en ook wat theatraal schopte ik met de punt van mijn schoen tegen de muur. De buurvrouw, mevrouw Schot, stak haar hoofd buiten de deur.
"Zou jij niet eens naar binnen gaan, het is al donker."
"Mijn opa is dood."
"Oh nou, ik zou toch maar naar binnen gaan als ik jou was," zei mevrouw Schot, en ze deed de deur geluidloos weer dicht. Maar ik wilde niet naar binnen, ik wilde minstens buiten blijven tot mijn ouders mij druipend nat en versteend van de avondkou zouden aantreffen.