Henks wasberenkwekerij

Henk vindt het gewone leven maar vervelend. Het werk is zwaar en de rekeningen blijven maar komen. Gelukkig belooft zijn schatrijke oom Ard om hem alles na te laten. Henk hoeft maar één ding te doen: te werken op de wasberenkwekerij van zijn oom Ard. Maar duistere krachten werken hen tegen en Greenpeace doet alles om de kwekerij te stoppen. Durft Henk het avontuur aan? Wie van zijn vrienden kan hij vertrouwen?

Niels van Hemert (1987) woont in Pijnacker en schrijft al ruim vijftien jaar columns en korte verhalen. Verder schrijft hij nieuwsberichten voor de radio. De inspiratie voor Henks Wasberenkwekerij kwam eigenlijk tijdens een lange discussie met een meisje over milieu en natuurbehoud. Deze discussie was zo heftig dat er een relatie uit voortkwam. De relatie is inmiddels voorbij, maar het idee voor het boek bleef.

In eerste instantie was Henk enigszins ontzet. De dieren hadden nauwelijks bewegingsruimte. Dit waren toch zeker erbarmelijke omstandigheden. Alex zag hem kijken, maar zei niets. Henk stapte naar voren en stak zijn hand uit naar een hok. Een wasbeer keek naar hem met grote ogen. Hij reikte naar het hok om het dier over zijn kop te aaien.
Zodra hij bij de rand van het hok kwam, leek het beest plotseling te ontploffen van razernij. Hij knalde tegen de rand van het hok met een verwrongen grimas op het gezicht. Geschrokken trok hij zijn hand terug. Toen werden ook de andere wasberen agressief en wierpen zich tegen de rand van het hok. Overal om hem heen klonken woedende kreten.
Henk deinsde verschrikt achteruit. Zijn oog viel op een lachende Alex.
‘Ze hebben een neus voor nieuwelingen. Die beesten zijn kwaadaardig, mijn vriend, tot op het bot. Ze zouden een volwassen man doden en kaalvreten als ze de kans kregen. Ratten zijn er niks bij. Ze haten mensen.’
Alex zweeg. Hij sloeg zijn ogen neer en zijn mond werd een spleetje, alsof hij een nare herinnering probeerde te onderdrukken.
Het gebrul van de dieren om hen heen verminderde snel. Blijkbaar waren de wasberen er alleen op uit geweest Henk de schrik van zijn leven te geven. Wat een vreselijke beesten.

Toen kreeg hij een heel opvallende wasbeer in het oog, in de hoek van de ruimte. Hij deed niet mee met het gekrijs en gebeuk van de anderen, en zat ook niet in een hok. Hij lag op zijn rug naar de lucht te klauwen en te bijten, alsof hij een onzichtbare vlinder achternazat. Henk voelde meteen een zekere genegenheid voor het dier, al was het maar omdat hij niet aanviel. Hij zag er zo speels en vredig uit, ondanks zijn smoezelige vacht en zijn staart waar een hap uit was.