Liefs, Jules
Een nieuw leven in Tennessee

De ouders van Jules zijn beide advocaat. Als enig kind leeft ze een weelderig bestaan in Californië. Eigenlijk heeft ze het prima naar haar zin. Maar nadat Jules is geslaagd voor de middelbare school wordt haar toekomst al voor haar ingevuld. Met hulp van de berelieve George en opgewekte Donna vertrekt ze met lichte tegenzin naar de paardenranch van haar achternicht in Tennessee. Dat is de plek waar ze bijzondere mensen ontmoet en probeert te vinden wie ze is.

M.A.G./Mèleny Tetteroo (1996) is begonnen met schrijven toen ze genoodzaakt was te stoppen met school en ze een tussenjaar inplande. Nu gebruikt ze haar rijke fantasie die ze omzet in verhalen. Inmiddels heeft ze verschillende boeken geschreven, waarvan ‘Liefs, Jules’ er één is. Misschien wel een persoonlijke favoriet, omdat het najagen van dromen het belangrijkste is wat je kunt doen. En daar helpt ze de lezer bij in de vorm van Jules.

De man had mijn koffers in het voertuig gedumpt en zag me nog steeds op de stoep staan wachten. ‘Ik bijt niet,’ zei hij met zijn Zuidelijke accent. ‘Stap op.’
Ondanks dat ik geloofde dat hij me niet zou bijten, leek het me niet echt een vriendelijke man.
Ik stapte met tegenzin het busje in en keek al op tegen de zomer die ik tegemoet zou gaan. Dit was niet wat ik wilde, maar ik wilde ook niet naar Stanford. Nu had ik tenminste nog de ruimte om een keuze te maken voor mijn toekomst. Ook al had ik geen idee.
De hele weg had ik sloom uit het zijraam gekeken. Ik moest toegeven dat het vroege oranje ochtendlicht de heuvelige grasvelden, waar we buiten Nashville langs reden, mooi deed kleuren.
Langzaamaan kwamen we steeds meer weides tegen waar dieren in stonden zoals koeien, schapen en paarden. Na een tijdje zag ik een bordje langs de weg staan. Welkom in Franklin. We waren er bijna. Het werd echt.
De rit had iets langer dan een half uur geduurd voor de man naast me eindelijk zijn knipperlicht aandeed en hij naar rechts een smallere weg in reed.
We gingen omhoog langs een heuvel en het witte hek langs de weg deed me al vermoeden dat het de plek was waar ik de komende maanden zou verblijven.
Na enkele minuten zag ik nog een bordje langs de weg staan. Camden Horse Ranch.
Ik wist dat de meisjesnaam van mijn moeder Camden was. Dit moest het zijn.
De weg werd na een tijdje omgeven door bomen.
Even hield ik mijn hand buiten het raam en liet de wind erlangs glijden.
Het was hier een stuk warmer dan in Hill Heights, maar de weg deed me denken aan de oprit van mijn eigen huis.
Langs de weg waren nog meer omheiningen waar paarden in het hoge gras stonden te grazen. En toen zag ik ineens een pastelblauw huis op de heuvel schuin voor ons staan. Het was groot en stak mooi uit in het groene landschap. Eromheen stonden allemaal grote bomen, waardoor er veel koele plekken te vinden waren op het land.
De man reed het korte stuk omhoog en parkeerde de auto toen meters van het huis vandaan.
We stapten tegelijkertijd uit. Ik gooide het portier achter me dicht en trok mijn tas over m’n schouder.