Luca
van traumahond naar levensgenieter

Voor een angsthond is de hele wereld een grote bedreiging. Judy Kleinbongardt vertelt in dit boek over haar getraumatiseerde hond Luca: hun leven van alledag, de successen en de tegenslagen. Ook aan de integratie in de bestaande hondengroep wordt aandacht besteed.

Een dagboek over Luca’s ontwikkelingen en de trainingsaanpak van de auteur maakt onderdeel uit van dit boek en geeft samen met vele foto’s een duidelijk beeld van de moeilijke begintijd tegenover Luca’s leven nu, zeven jaar later.

De netto-verkoopopbrengst van dit boek gaat naar een stichting die getraumatiseerde honden opneemt, behandelt en voorbereidt op plaatsing in een nieuw thuis.

Judy Kleinbongardt woont samen met haar vier Spaanse asielhonden in Drenthe. In 2005 is zij begonnen de belevenissen van haar gemengde hondengroep in boekvorm uit te geven. Sindsdien zijn er zes verhalenbundels ontstaan en het eerste Nederlandstalige rasboek over de Podenco dat door de liefhebbers van dit ras enthousiast is ontvangen.

Door Luca kwam de auteur voor het eerst in aanraking met een getraumatiseerde hond wier opvoeding en begeleiding voor haar een nieuwe uitdaging betekenden.

Vanaf de oprit zag ik ineens een Mastinkop door de tuinpoort kijken, een grappig gezicht. Natuurlijk vluchtte Luca meteen terug naar het terras, toen ik weer de tuin in kwam om te kijken of ook Bonita en Daisy hun besluitvorming hadden afgerond.
Dat hadden zij: Daisy ging mee en Bonita bleef liever thuis. Zij kreeg een pensstaaf, en wie stond er op het terras, met de voorpoten op de vensterbank, likkebaardend naar binnen te kijken? Ah, net een grote pup!
Ik stond eindeloos met halsband en tuigje te stuntelen, omdat Luca zich bij elke aanraking meteen op haar rug gooit.
In het bos schrok ze van een dikke regendruppel op haar neus en trok me bijna ondersteboven.
Bij iedere nieuwe hond moet je je eigen gedrag en de normale dagelijkse routine opnieuw overdenken. Bij een bange hond is dat nog belangrijker, maar ook moeilijker. Luca blijft bijvoorbeeld staan om aan een struik te snuffelen. Daar ben ik blij om, want het is een teken van een zekere ontspanning. Maar aan de andere kant heb ik besloten ondanks Luca’s angst alvast met een beetje riemtraining te beginnen. En dan mag ik het eigenlijk niet toestaan dat ze me ergens heen trekt. Want als ik dat nu goed vind, blijft ze dat misschien ook doen als ze straks niet meer bang is.
En zo zijn er veel situaties waarin je moet beslissen wat een adequate reactie is. En aangezien je meestal snel moet reageren en er weinig tijd is om na te denken, doe je daarbij soms ook dingen fout.
Wanneer ik blijf staan, bijvoorbeeld om op een van de andere honden te wachten, gaat Luca meestal zitten. Af en toe kijkt ze ook uit zichzelf naar me op. Ik beloon dat met kriebelen achter haar oren, de enige handeling die ze tot nog toe als beloning ervaart.