Samenvatting
Zwart, wit en bruin is een bundel reisverhalen, maar geen alledaagse reisverhalen. De verhalen van Marjan van Duin gaan over het dagelijks leven in diverse culturen, op diverse continenten. Door haar verfijnde waarneming ziet en voelt zij zaken waar de gemiddelde mens aan voorbijgaat.
Zo verhaalt zij op humoristische wijze over grappige voorvallen op een Afrikaanse markt, maar geeft ook in prachtige bewoordingen de verstilde avondlijke sfeer in datzelfde Afrika weer. Zij neemt je mee naar India. Daar mag je meekijken bij een consult in een hindoetempel. In Indonesië neemt ze je mee naar een safaripark. En last but not least laat ze je met andere ogen naar Europa kijken.
Over de auteur
Marjan van Duin (Eindhoven) heeft door haar talenten verschillende dingen in het leven aangepakt. Zoals haar vader altijd zei: ‘Ontwikkel je talenten, daar haal je tot het einde van je leven plezier uit.’ Zij is stripverhaaltjes gaan tekenen en verschillende talen gaan leren. Veel ook over planten en dieren te weten gekomen. Uiteindelijk is ze Ayurveda-therapeut geworden en gaan reizen. Begiftigd met een grote dosis intuïtie heeft zij in Afrika, India, en Indonesië als enige “witte” tussen de plaatselijke bevolking gewoond, gewerkt en geleefd. Daardoor heeft zij die samenlevingen van binnenuit leren kennen, niet als toerist. En dat geeft stof voor verhalen!
Inkijk
Natuurlijk heb ik met deze daad alle respect van de Afrikanen verloren: te veel aan blank medelijden voor een diezelfde dag nog te nuttigen maaltijd en veel te veel geld betaald.
Ik draai me om om verder te gaan en zie meteen een kraampje met kralen en kettingen. Mijn kans om weer wat respect terug te verdienen. Ik voel me inmiddels onder het gewicht van al die donkere gezichten en ogen echt zo’n domme, naïeve blanke, die zich zo verschrikkelijk laat afzetten voor een kip!
De eigenaar van het kraampje ziet aan me, voordat ik ook maar één woord heb gezegd, dat ik belangstelling heb. ‘Ma-am, ma-am, (de afrikaanse afkorting voor madam) look here, for you? Cheap!’
Hoezo cheap: hij heeft net gezien dat ik een exorbitant hoog bedrag voor de kip heb betaald.
Maar okee, ik vraag hem wat één kettinkje kost. Veel te hoog. Ik zeg: ‘Nono, tóóóó much’, en loop verder, wel wetende dat hij me terug zal roepen. En ja, hij roept een lager bedrag, nog steeds veel te hoog, dus ik draai me niet eens om. Ondertussen, zo zie ik in mijn ooghoeken, is het aantal omstanders, vooral vrouwen, aanzienlijk gegroeid. Ze zijn allemaal benieuwd hoe dit toneelstuk zich verder zal gaan ontwikkelen.
