anders diep

Veel mensen hebben Niet Aangeboren Hersenletsel zonder dat zij zich hiervan bewust zijn. Jan Gerard kwam daar pas achter op 56-jarige leeftijd. ‘Anders zijn’. Wie kent dat gevoel niet? Met een flinke dosis zelfspot en zelfreflectie belicht hij zijn leven met hersenletsel en het onbegrip wat dit veroorzaakt. In flashbacks grijpt hij terug naar het moment van het ontstaan van zijn hersenletsel en welke tragische rol dit in zijn leven zal spelen. Daarnaast beschrijft hij de bepalende rol die de natuur hierin speelt en de belevenissen met zijn trouwe hond, die hij zijn hulphond noemt.

Jan Gerard Boomsma (1955) werd vanaf jonge leeftijd niet begrepen en kan veel dingen niet begrijpen. Zijn trouwe hond Daisy vervulde juist daardoor een bijzondere periode in zijn leven. In flashbacks grijpt hij terug naar het moment van het ontstaan van zijn hersenletsel, waarna hij op tragikomische wijze in gedachten en gevoelens terugkeert naar zijn leven daarna met Niet Aangeboren Hersenletsel, wat een allesbepalende rol in zijn leven heeft gespeeld. Aangrijpend, vermakelijk en liefdevol.

Het moment van de dag dat ik daar zat, zorgde echter voor een strak blauwe lucht waar een paar eenzame schapenwolkjes elkaar zacht aantikten en zich langzaam leken te versmelten tot een nieuwe wolk. Daisy trok zich van het tafereel boven ons niets aan. Onvermoeibaar rende ze in het voorterrein heen en weer, wat af en toe kleine stofwolkjes veroorzaakte als ze verdween achter de zandverstuivingen. Ze was een volwassen, stabiele hond geworden; ik tweeënvijftig... Geen enkel ander wezen dan zij begreep me en voelde mijn stemming aan. Onderweg naar waar we zaten was ik stil geweest. Timide had ik thuis haar riem en halsband van de kapstok gepakt en binnensmonds gemurmeld: “Ga je mee meid?” Zonder haar gebruikelijke uitbundigheid bij die vier woordjes, hadden haar trouwe ogen me aangekeken en had ze haar natte neus even langs mijn handen laten gaan, waarbij ze een snif liet horen. Ze voelde de tranen die me diep van binnen overspoelden. Af en toe onderbrak ze haar bezigheden even om bij me te komen en de stemming van me te peilen. Door de intonatie in mijn stem en de manier waarop ik tegen haar sprak, merkte ze hoe de vlag er op dat moment bij hing. Ik dacht aan het gesprek dat ik de dag ervoor had gevoerd met een Sociaal Therapeutisch Medewerker. Het was het laatste van een serie van twaalf gesprekken geweest. Tijdens die zogenaamde sessies bracht de goede man meermalen naar voren dat ik - volgens hem - met regelmaat bezig was met Externaliseren. Ofwel, bezig was de schuld (van mijn falen?) bij iets of iemand anders te leggen. Een, naar mijn overtuiging, niet op mij van toepassing zijnde term uit het psychologisch handboek van de hand van Professor R.U.K. Wind, 148e druk (titel: “Eigen schuld... Dikke bult”. Verkrijgbaar bij tankstations en Bruna). In mijn geval is het begrip schuld ietsje te ruim genomen. Het boeit mij namelijk geen ene zier onder welke condities die vent op zijn motorfiets en ik hardhandig kennis met elkaar maakten en ik na een seconden durende luchtreis als peuter van drie verloor van de zwaartekracht en weer op aarde werd teruggekwakt.