Ik draai even rond in de woonkamer. Wat is er in deze ruimte veel gebeurd. Hoewel daar niets meer van te zien is, voelt het toch beklemmend aan. Ineens lijkt het of er iets zwaars op mijn borst ligt. Hoe waren de yogaoefeningen ook weer? O ja, ademen via de buik, rustig naar boven halen, en een paar tellen vasthouden alvorens langzaam uit te ademen... pfffff.
Is het feit dat ik hier alleen ben de reden van mijn onrustgevoelens of ligt het aan het huis? De laatste keer dat ik hier was, heb ik op niet zo’n geweldige manier het huis verlaten. Een trauma op zich. Is het de gedachte daaraan die me in zijn greep houdt of ben ik gewoon emotioneel door het feit dat ik hier weer terug ben? Ik wilde het immers zelf. Even schrik ik op als ik een zacht windje langs mijn haren voel. Net alsof iets me streelt.
Ik merk dat ik tot het uiterste puntje van mijn zenuwen gespannen ben. Was dit een begroeting van het huis? Of erger: mijn geest? Zal die hier nog rondspoken? ‘Nee, je weet nu beter, Ilse!’, maan ik mezelf toe. Ja, dat weet ik ook, maar het gevoel dat er iets rondwaart wordt sterker.