Ik vind het een zeer lezenswaardig boekje. Ik ken Ria als een goede schrijfster
Samenvatting
Grabbels maakt nieuwsgierig door de diversiteit aan verhalen. Ria van Amelsvoort heeft haar verhalen, die uit het leven zijn gegrepen of door haar gefantaseerd, geschreven in mooie literaire bewoordingen en in korte, maar krachtige verhaallijnen. Haar verhalen fascineren en nodigen uit tot lezen.
Over de auteur
Ria van Amelsvoort is in 1933 te ’s Hertogenbosch geboren. Ze begon met schrijven na haar loopbaan als lerares Frans en na een periode van belangenbehartiging als ouder in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Zij schreef de boeken Marie, Het Krijthuis en de dichtbundel Rakelings. Daarnaast schreef zij korte verhalen en gedichten die bij wedstrijden vaak bekroond werden. Dit gaf haar het idee de verhalen te verzamelen en te laten bundelen. Omdat de verzameling verhalen zeer divers is, heeft zij gekozen voor de titel Grabbels, zodat iedere lezer al grabbelend zich kan inleven in een van de verhalen.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402232240 / 978-94-022-3224-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 23-12-2016
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 186
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik geniet van mijn vakantie in de Provence. Lang geleden, maar blijvend in mijn herinnering. In een minuscuul dorpje gelegen in de langvallende schaduw van Avignon bevindt mijn onderdak zich in een niet meer als boerderij gebruikte woning onderaan de enige weg die naar het hoogste punt van het dorp leidt: het witte kerkje.
Minstens een keer per dag beklim ik die straat want de bakker, de slager, de groenteboer, de kruidenier en de twee cafés hebben hun commercie boven aan het pleintje voor het witte kerkje waarvan de deuren altijd wijd open staan als omarmen ze de inwoners. Iedereen groet iedereen in het voorbijgaan met een ‘bonjour’, een hartelijke handdruk of met tikken aan de pet die meestal in de lucht blijven hangen.
Op één plek dralen de mannen, klittend als een stofwolk die waaiert in de wind. Het is Monsieur Henri die hen aantrekt. Monsieur Henri. Een krasse magere man. Zijn baret zo over zijn hoofd getrokken dat een flinke platte rand zijn gezicht in de schaduw houdt. Hij zit op zijn steen aan de rechter kant van zijn poort. Tussen zijn benen zijn stok waarop hij zijn magere handen gestapeld heeft. De rechter bovenop die hij telkens opheft voor een weidse groet.
Wat ik verneem over Monsieur Henri? Hij is de oudste inwoner van het dorp. Hij woont nog steeds in zijn woning ver achter de poort. Een landheerkasteeltje. Zijn heerschappij is ten onder gegaan bij de verkaveling van zijn land onder de boeren, maar het voorname heeft hij behouden. Hij dwingt nog steeds respect af. Zijn steen is zijn vergane troon.
Minstens een keer per dag beklim ik die straat want de bakker, de slager, de groenteboer, de kruidenier en de twee cafés hebben hun commercie boven aan het pleintje voor het witte kerkje waarvan de deuren altijd wijd open staan als omarmen ze de inwoners. Iedereen groet iedereen in het voorbijgaan met een ‘bonjour’, een hartelijke handdruk of met tikken aan de pet die meestal in de lucht blijven hangen.
Op één plek dralen de mannen, klittend als een stofwolk die waaiert in de wind. Het is Monsieur Henri die hen aantrekt. Monsieur Henri. Een krasse magere man. Zijn baret zo over zijn hoofd getrokken dat een flinke platte rand zijn gezicht in de schaduw houdt. Hij zit op zijn steen aan de rechter kant van zijn poort. Tussen zijn benen zijn stok waarop hij zijn magere handen gestapeld heeft. De rechter bovenop die hij telkens opheft voor een weidse groet.
Wat ik verneem over Monsieur Henri? Hij is de oudste inwoner van het dorp. Hij woont nog steeds in zijn woning ver achter de poort. Een landheerkasteeltje. Zijn heerschappij is ten onder gegaan bij de verkaveling van zijn land onder de boeren, maar het voorname heeft hij behouden. Hij dwingt nog steeds respect af. Zijn steen is zijn vergane troon.