Samenvatting
Soms is het verleden meer werkelijkheid dan het heden. Olene is een jonge Poolse vrouw. Haar verleden is mishandeling en misbruik. Haar heden is: iedereen wantrouwen en bang zijn voor de rest. Als de alleenstaande Timo haar vraagt voor een schoonmaakbaantje, zegt ze ja, waarom? Omdat ze hoopt dat dromen soms waar zijn. Héél langzaam lukt het Olene om te beseffen en ook te voelen dat dit niet de MAN is uit haar nachtmerries. En of een mens ondanks alles in staat is om opnieuw te durven vertrouwen en misschien zelfs meer (vriendschap? liefde?), dat is de reis die dit boek beschrijft.
Over de auteur
Soms moet iemand zestig worden om het te durven. Een boek uitgeven. Kees Rink is zo iemand. En dan is proza alleen niet voldoende, nee, dan moet er ook af en toe een gedichtje bij.
Schrijven over mensen tussen blinde muren die toch een uitgang vinden. Schrijven over geluk, dat je nooit gratis opraapt, maar dat veel vaker oorlogsbuit is.
Waar hij ook erg van houdt, is zelf een boek lezen, met de poes op schoot en jazz op de achtergrond.
Inkijk
Er werd aangebeld. Ik opende de deur en daar stond ze, twee meter van mijn deur, Olene nam duidelijk geen enkel risico. Ongeveer van mijn leeftijd, de hoge Slavische jukbeenderen, het licht bepaalde de kleur van haar lange blonde haar, ergens tussen wit en lichtgeelblond, maar iets anders bepaalde de kleur van haar ogen: dofgrijs, bewolkt, met angst, veel angst onder de oppervlakte en diep wantrouwen daar bovenop.
"Dag, Olene, kom binnen alsjeblieft."
Ze bleef staan en vroeg angstig
"Is er geen vrouw?"
"Een vrouw? Mijn vrouw, bedoel je, nee, er is geen vrouw, ik woon hier alleen."
Ze keek naar mijn hand, naar de ring aan mijn ringvinger, een smalle zilveren ring. Ze bleef nog steeds staan, nu naar de grond kijkend, in overleg met zichzelf.
Zou ze het echt gaan doen? Zou ze het durven? Zou ze mijn huis binnenstappen?
"Olene, ik beloof je met mijn hand op mijn hart dat je hier veilig bent."
Het kwam zomaar in me op, haar grijze ogen flitsten naar de mijne en heel even zag ik in het voor een ogenblik heldere grijs van haar ogen, de wens, het verlangen om me te geloven. Als het verlangen van een opgejaagd en geslagen dier om een schuilplaats te vinden, om even veilig te zijn, verborgen voor achtervolgers, jagers en herinneringen. En misschien wist ik, besefte ik dit alles later pas, toen ik meer van haar wist, maar tijd is geen betrouwbare archivaris, de dossiers van dagen en herinneringen en de mappen vol beelden en momenten raken door elkaar, de volgorde raakt zoek in de mist van de tijd. Maar wat ik me nog heel goed herinner, toen ze daar zo stond, ik kan het nog steeds terugvoelen: ze was bang! En dat allereerste gevoel heeft me wel geholpen, want ja, ze was bang, maar niet speciaal voor mij, ze was vooral bang voor wat ik was: een MAN
