Lokkend bed
Vinnige vinnen, vrouwen van Klimt

Hoe belangrijk een bed is weet iedereen. Er zijn droombedden met heerlijk verende matrassen en dito hoofdkussens. En wat dacht je van donzen dekbedden? Het ligt vaak aan de mensen op zich. Ieder mens heeft een andere wens. De verhaallijn in dit boek leidt u naar een bijzonder bedpaleisje in de Belgische stad Antwerpen. De voorraad van deze beddenzaak is breder dan men denkt en er worden ook waterbedden verkocht. Een zeemeermin valt eerder voor een waterbed, want een goed bed is voor ieder lichaam anders. Waar moet een meermin anders met haar staart en vinnige vinnen naar toe? Ze slapen tegenwoordig niet meer op rotsen en in schelpen. Vrouwen hebben meestal een andere keuze dan mannen. Wat denk je van kussengevechten? De Oostenrijkse kunstschilder Gustav Klimt en zijn vrouwen wisten er alles van. Vaak rijmt het allemaal wel in deze trilogie. Men zal zich aan elkaar moeten aanpassen, in welke vorm dan ook. De verhaallijnen zijn toegedekt in proza en poëzie, qua samenhang benoem ik ze als proëzie.

Laurens Windig (1943) heeft creativiteit te over. Hij beweegt zich in het schrijven van proëzie en libretto’s, is beeldenkunstenaar en hij acteert. Liefde in al haar vormen neemt een grote plaats in zijn werk in. Wie hem leest en naar hem luistert, zal willen glimlachen, herkenning en ontroering willen voelen. Persoonlijke, liefdevolle en dramatische levenservaringen hebben hem tot het schrijven gebracht. Invoelen is zijn motto. Telkens is hij opzoek naar het mooiste gevoel dat er in het leven bestaat.

Nu terug hier in Antwerpen. In een van de straatjes kwam ik haar tegen. Daar stond ze, in de etalage van een beddenzaak. O, wat was zij toch schitterend opgemaakt met grote perzikkleurige kussens die leken op borsten, waarin ik mijn hoofd zag verdwijnen. Haar mollige, warme lichaam over dat van mij en dan maar wegsoezen. Dit was mijn lieve, lieve Beddie. Mijn hemelbed, dat wachtte op mijn oververmoeide lichaam. Hier wilde ik in haar wonen.
Met open mond bleef ik een tijdje in de etalage staan kijken. Er bekroop mij een onbeschrijfelijk verlangen meteen in haar te willen duiken. Zij zou mij verwelkomen onder het opgeschudde donzen dekbed, waarvan het dekbedovertrek eveneens de kleur had van haar warme perzikkleurige huid en totale schoonheid.
Toen ontdekte ik dat door mijn heftige adem de etalageruit begon te beslaan. Ik kon Beddie niet meer zien staan.
Schoorvoetend over de Grote Markt dwaalde bij herhaling van alles door mijn hoofd. O, dat geweldige bed waarvan er in de wereld van mijn fantasie waarschijnlijk maar één bestond.
Ik besloot niet alles zomaar langs mij heen te laten gaan en keerde terug naar die droomzaak. Een lumineus idee had zich in mijn brein genesteld en ik was totaal in de ban!
Uiteindelijk stond ik weer voor de bewuste etalage en het was net of het bed mij wenkte: kom in mij, kom! Ik antwoordde: ‘Ja lief, ik kom!’ Op datzelfde moment schrok ik van mijn eigen stem, doordat ik tegen mijzelf sprak. Er stond een bejaard dametje naast mij dat eveneens geschrokken was. Ze keek mij angstig aan en dribbelde zo snel mogelijk weg.
Nu moest het dan gebeuren. Klaarwakker ging ik de winkel binnen en direct kwamen er twee aardige dames op mij af die mij welkom heetten.
’Welkom in onze droomzaak, meneer, wat kunnen wij voor u betekenen?’ vroegen zij in koor.
Met gespreide armen was mijn antwoord: ‘Lieve dames, voor u draai ik de rollen om, ik kan heel veel voor u betekenen, althans als u dat wilt.'