De auteur van dit boek over interculturele communicatie stelt in zijn benadering niet zozeer 'cultuur' centraal, maar de opvatting dat communicatie in bepaalde mate wordt gestuurd door wat zich in de Nederlandse samenleving afspeelt en de wisselwerking tussen maatschappij en individu. In dit boek kijkt hij kritisch naar de bestaande modellen voor interculturele communicatie. Hij wil de lezer handvatten bieden om te doorgronden wat de essentie is van deze modellen. Hij presenteert zijn eigen model, het MER-model (Mensen, Eigenschappen van die mensen en Relaties tussen die eigenschappen). Hij geeft voorbeelden uit de praktijk en vergelijkt zijn visie met die van andere auteurs. Dit boek is geschreven voor hulpverleners die met migranten werken en die diepgaand willen nadenken over interactieproblemen die ze ervaren en hoe ze die kunnen oplossen terwijl de maatschappij steeds verandert. De auteur is cultureel antropoloog en landbouwkundig ingenieur, hij geeft trainingen vanuit zijn eigen bedrijf voor intercultureel onderzoek, ontwikkeling en training.
Het MER-model voor interculturele communicatie
- Auteur
-
Sami Inal
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Management
- Reviews
- 1 reviews
- Prijs
- € 21 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Interculturele communicatie is een onderwerp dat in de huidige westerse maatschappij steeds meer aandacht krijgt.
Inal betoogt dat de communicatie tussen mensen van verschillende afkomst in een bepaalde mate wordt gestuurd door wat zich in de Nederlandse maatschappij afspeelt. Daarom is er een kritische benadering nodig. Dit model komt hieraan tegemoet met drie elementen:
- Mensen
- Eigenschappen van die mensen: kennis, vaardigheden en houding;
- Relaties tussen die eigenschappen.
Met de presentatie van dit dialectische (dynamische) model met veel voorbeelden uit de maatschappelijke praktijk, wil Inal de geïnteresseerde lezer duidelijk maken dat de maatschappelijke structuur en verandering geen aanhangsels, maar hoofdthema’s zijn bij de bestudering van interculturele communicatie. Dit boek is bestemd voor iedereen die beroepsmatig betrokken is bij migranten. Het loont voor studenten bij de universiteiten en hogescholen en voor hulpverleners in de sector zorg en welzijn de moeite om deze visie af te zetten tegen andere benaderingen en deze met elkaar te vergelijken.
Inal betoogt dat de communicatie tussen mensen van verschillende afkomst in een bepaalde mate wordt gestuurd door wat zich in de Nederlandse maatschappij afspeelt. Daarom is er een kritische benadering nodig. Dit model komt hieraan tegemoet met drie elementen:
- Mensen
- Eigenschappen van die mensen: kennis, vaardigheden en houding;
- Relaties tussen die eigenschappen.
Met de presentatie van dit dialectische (dynamische) model met veel voorbeelden uit de maatschappelijke praktijk, wil Inal de geïnteresseerde lezer duidelijk maken dat de maatschappelijke structuur en verandering geen aanhangsels, maar hoofdthema’s zijn bij de bestudering van interculturele communicatie. Dit boek is bestemd voor iedereen die beroepsmatig betrokken is bij migranten. Het loont voor studenten bij de universiteiten en hogescholen en voor hulpverleners in de sector zorg en welzijn de moeite om deze visie af te zetten tegen andere benaderingen en deze met elkaar te vergelijken.
Over de auteur
Sami Inal is cultureel antropoloog en landbouwkundig ingenieur. Hij is eigenaar van het bedrijf tuneconsultancy.nl. In de praktijk van de sector zorg en welzijn, waar hij jarenlang werkzaam was, en bij zijn bedrijf voor intercultureel onderzoek, ontwikkeling en training heeft de auteur het MER-model met drie elementen ontwikkeld en bij veel organisaties uitgevoerd.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402233063 / 978-94-022-3306-3
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 03-02-2017
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Management
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 204
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Weggelopen meisje
In de eerste helft van de jaren negentig liep in Tilburg een meisje van Turkse afkomst weg van huis. De bekende hoofdoorzaak: conflict met de ouders. Weglopen was toen een veelvoorkomend verschijnsel. Op de een of andere manier kwam zij terecht bij onze hulpverleningsorganisatie waar ik als staffunctionaris voor migrantenbeleid werkte. De vraag bij ons managementteam, waar ik ook toe behoorde, was: hoe gaan we dit aanpakken? Dit was een methodische vraag. Mijn analyse en voorstel kan ik in drie zinnen samenvatten:
- het weglopen is niet meer een individueel, maar een maatschappelijk probleem, omdat veel meisjes (hoeveel?) weglopen;
- laten we het meisje eerst ervan proberen te overtuigen dat contact van haar hulpverleenster met haar ouders effectief kan zijn;
- zo’n contact kan een bijdrage zijn aan het maatschappelijk bewustzijn en aan een verandering bij het meisje en haar ouders.
Het besluit van het managementteam was geen contact met de ouders. Hoe dan ook, het meisje moest gered worden van haar behoorlijk traditionele ouders. Let wel, weer gaat het hier om het deterministisch denken:
alle ouders van Turkse afkomst hebben dezelfde traditionele eigenschappen en zetten daarom hun dochters onder druk.
Bij deze gedachte maakt het niet uit welke eigenschappen het meisje en haar ouders hebben. Het ging om een eenvoudige aanpassing van het managementteam aan de gevestigde theorieën en methoden die in de jaren negentig gangbaar waren. Naar mijn mening is het een persoonlijk probleem als er een meisje wegloopt. Maar wanneer er veel meisjes weglopen, is het onmogelijk dit alleen te verklaren met de eigenschappen van het meisje en haar ouders. Dan moet men dus ook kijken naar de wijze waarop de maatschappij georganiseerd is, naar de wisselwerking van de maatschappij met dat meisje en haar ouders. Zoals ik eerder heb besproken, kan een maatschappelijke organisatie het gedrag van het meisje en haar ouders rechtstreeks beïnvloeden. Daardoor kunnen ze gedwongen worden iets wel of niet te doen.
Er waren destijds tal van voorbeelden aan te wijzen van een aanpak die mislukte vanwege het ‘culturalistische’ of deterministische denken. Het gebrek aan een dialectische visie die ik in deze studie verdedig, was de voornaamste oorzaak. Daarom doen hulpverleners er goed aan niet alleen te onderscheiden welke structurele vormen van invloed van de machthebbers wel of niet progressief zijn, maar ook welke theorieën over subculturele verschillen en welke methoden bij een overbrugging van die verschillen wel of niet effectief zijn. Deze suggestie veronderstelt een beschrijving van wat ik onder de begrippen ‘cultuur’ en ‘interculturele communicatie’ versta.
In de eerste helft van de jaren negentig liep in Tilburg een meisje van Turkse afkomst weg van huis. De bekende hoofdoorzaak: conflict met de ouders. Weglopen was toen een veelvoorkomend verschijnsel. Op de een of andere manier kwam zij terecht bij onze hulpverleningsorganisatie waar ik als staffunctionaris voor migrantenbeleid werkte. De vraag bij ons managementteam, waar ik ook toe behoorde, was: hoe gaan we dit aanpakken? Dit was een methodische vraag. Mijn analyse en voorstel kan ik in drie zinnen samenvatten:
- het weglopen is niet meer een individueel, maar een maatschappelijk probleem, omdat veel meisjes (hoeveel?) weglopen;
- laten we het meisje eerst ervan proberen te overtuigen dat contact van haar hulpverleenster met haar ouders effectief kan zijn;
- zo’n contact kan een bijdrage zijn aan het maatschappelijk bewustzijn en aan een verandering bij het meisje en haar ouders.
Het besluit van het managementteam was geen contact met de ouders. Hoe dan ook, het meisje moest gered worden van haar behoorlijk traditionele ouders. Let wel, weer gaat het hier om het deterministisch denken:
alle ouders van Turkse afkomst hebben dezelfde traditionele eigenschappen en zetten daarom hun dochters onder druk.
Bij deze gedachte maakt het niet uit welke eigenschappen het meisje en haar ouders hebben. Het ging om een eenvoudige aanpassing van het managementteam aan de gevestigde theorieën en methoden die in de jaren negentig gangbaar waren. Naar mijn mening is het een persoonlijk probleem als er een meisje wegloopt. Maar wanneer er veel meisjes weglopen, is het onmogelijk dit alleen te verklaren met de eigenschappen van het meisje en haar ouders. Dan moet men dus ook kijken naar de wijze waarop de maatschappij georganiseerd is, naar de wisselwerking van de maatschappij met dat meisje en haar ouders. Zoals ik eerder heb besproken, kan een maatschappelijke organisatie het gedrag van het meisje en haar ouders rechtstreeks beïnvloeden. Daardoor kunnen ze gedwongen worden iets wel of niet te doen.
Er waren destijds tal van voorbeelden aan te wijzen van een aanpak die mislukte vanwege het ‘culturalistische’ of deterministische denken. Het gebrek aan een dialectische visie die ik in deze studie verdedig, was de voornaamste oorzaak. Daarom doen hulpverleners er goed aan niet alleen te onderscheiden welke structurele vormen van invloed van de machthebbers wel of niet progressief zijn, maar ook welke theorieën over subculturele verschillen en welke methoden bij een overbrugging van die verschillen wel of niet effectief zijn. Deze suggestie veronderstelt een beschrijving van wat ik onder de begrippen ‘cultuur’ en ‘interculturele communicatie’ versta.
