De Tombe

Het oerbos is van een buitengewone omvang en is bezaaid met verraderlijke moerassen en drijfzand. Om het grote bos te doorkruisen is veel moed en doorzettingsvermogen nodig. In het dorp wordt deze gewaagde survival ‘de oversteek’ genoemd. Ymke, een jonge vrouw, gaat met haar vriend deze uitdaging aan. Tijdens ‘de oversteek’ vindt er een dramatisch voorval plaats. Vijftig jaar eerder heeft in hetzelfde bos een andere tragedie plaats gevonden. Twee bijzondere mensen worden door deze tragedies tijdelijk bijeen gebracht en volbrengen later, ieder afzonderlijk, hun opmerkelijke expeditie in dezelfde prehistorische tombe.

"Naast mijn dagelijkse werkzaamheden schilder en schrijf ik. Mijn schilderijen zijn vaak magisch-realistisch getint, zo ook mijn roman De Tombe. Mijn atelier staat midden in de natuur. Het verhaal is ontstaan tijdens de lange wandelingen die ik dagelijks maak in de omliggende bossen van mijn atelier. Naast schilderen, is schrijven voor mij een prima manier om mijn fantasie de vrije loop te geven."

Haar eeltige voeten zoeken een weg door het harde en hoge okerkleurige buntgras, de scherpe stengels deren haar niet, haar voeten zijn er aan gewend. Met haar tanige handen duwt ze de stekelige takken van haar vandaan, oogst de rijpe bessen en steekt ze beheerst in haar mond. Af en toe gooit ze een overrijpe bes over haar schouder. De vos die haar op korte afstand waakzaam volgt, neemt ze dankbaar in zijn bek, hij vreet alles. Als ze de vos achter haar hoort wanneer hij de weggeworpen bessen voorzichtig uit het gras vreet, glimlacht ze. Ze houdt van het roofdier. Al vele jaren volgt hij haar. Hij heeft zijn hol in de nabijheid van haar hut. Ze loopt voorzichtig verder en arriveert bij een sterk stromend beekje. Ze loopt de woelige beek in, het water reikt tot haar knieën. Het water is koel, de heldere sterke stroom streelt haar oude, taaie, gebronsde benen. Midden in de beek stopt ze en trekt haar grove juten gewaad over haar hoofd, werpt het primitieve kledingstuk op de schuine met riet begroeide oever en staat naakt in het ondiepe water. Ze is oud, haar buik vertoont kreukels, haar borsten hangen als twee vergane vruchten rimpelig omlaag. Ondanks haar oude lijf oogt ze niettemin mooi, een oude bloem te midden van de ruige natuur. Met haar ruwe handen schept ze het water op, laat het over haar majestueuze hoofd uitstromen. Haar lange haren, bijeen gebonden met een gedroogde grashalm, maakt ze los, het water stroomt via haar grijze haren over haar magere schouders om daarna haar lijf te zuiveren en eindigt uiteindelijk weer in de snel stromende beek. Het is een kringloop die reinigt en verkoelt, de oude vrouw geniet. De vos kijkt vanaf de oever toe.