De Bundelaar

Tien jaar geleden vermoordde Ludo Bettenhovens drie mensen in het dorp waar hij woonde, en verdween met de noorderzon. Nu is hij terug. Hij neemt onmiddellijk contact op met de politie, om een van die moorden aan te geven. Maar niet als dader. Als nietsvermoedende wandelaar, die toevallig een oud graf ontdekt.
De Bundelaar is de ontrafeling van een indrukwekkende constructie die de psychopaat uitgewerkt heeft. Een denkspel met verschillende lagen. Een spel waarin hij de politie telkens doet verdwalen in de halve waarheden en dubbele bodems van zijn woorden.
Zijn spel, en hij alleen kent de regels.

Na De Schaduwgids en Het Nevali Testament, is De Bundelaar de derde roman van Marc Smets. Een misdaadroman, die meer is dan zomaar een sterk of origineel verhaal. De Bundelaar werd een hedendaagse parabel over goed en kwaad, over schuld en onschuld, over liefde en vervreemding. Een eigenzinnig verhaal, waarin de schrijver een aantal historische feiten en filosofische bedenkingen verweeft. En humor. Humor blijft belangrijk.

Ik vroeg me af hoeveel uren van haar leven oude Marja in die stoel doorgebracht had, zacht wiegend uit het raam starend.
Misschien keek ze niet eens naar buiten. Misschien zag ze alleen haar eigen schimmige weerspiegeling in het raam. Haar ouder wordende gezicht dat voor het glas schommelde zonder ooit ergens te geraken, met een krans van haren die elke dag grijzer en doffer werden.
Misschien keek ze schommelend toe hoe de vliedende jeugdigheid van haar huid genadeloos langzaam in rimpels trok. Hoe het leven waar ze nooit vat op gekregen had, langzaam uit haar eens zo felle ogen verdween.
Ik weet niet wat ze zag.
Misschien wachtte ze gewoon op iemand in die stoel, haar gedachten maar half bij het breiwerk op haar schoot.
 
            Het breiwerk verbaasde me, toen ik de bevende handen in de schoot van Marja zag. Veel breien zou ze niet meer doen met die handen. Als ze dat beven ooit gesynchroniseerd kreeg, zou ze in een recordtempo meterslange sjaals kunnen produceren, maar dat leek me weinig waarschijnlijk.
Hoe lang lag dat breiwerk al onaangeroerd in die stoel? Onafgemaakt, een wrang symbool voor een periode die ze niet kon afsluiten.
De trui was veel te kleurig voor haar. Het leek me meer iets voor een jong meisje.
 
            Marja zag me kijken naar de schommelstoel met de halve trui.
"Voor mijn kleindochter", zei ze kort.
Ze sloeg haar ogen neer, en een donkere schaduw gleed over haar oude gezicht. Een donker waas van bitter verdriet. Ik voelde dat die trui een breekbare strohalm voor haar betekende. Zolang de trui niet afgewerkt was, kwam de kleindochter misschien terug.
Iedereen probeert de werkelijkheid te bezweren. Iedereen probeert het leven om te kopen.
Maar we weten al dat haar kleindochter nooit terugkwam.