Bijna in één ruk uitgelezen en dat is in deze tijd van veel afleiding een groot compliment. Geen krullen en fratsen, gewoon zoals het is. Het einde is geniaal.
Samenvatting
De 49-jarige Susan woont na haar scheiding samen met haar zorgbehoevende zoon. De constante zorg voor hem valt haar steeds zwaarder. Dit samen met haar onvermogen om voor zichzelf op te komen, zowel op haar werk als privé, zorgt ervoor dat ze een moeilijke tijd doormaakt. Als ze haar oud-klasgenoot Frank onverwacht tegenkomt, lijkt ze iemand te hebben gevonden die haar begrijpt en de middelen heeft om haar te helpen. Maar in hoeverre is Susan bereid deze hulp te accepteren en wat zijn de beweegredenen van de behulpzame Frank? ‘Ik doe dit voor jou’ is een humoristisch verhaal over vriendschap, liefde en loslaten.
Over de auteur
Didi van der Plas (1965) noemt zichzelf als schrijfster een laatbloeier. Na een aantal gepubliceerde columns kreeg de Groningse de smaak te pakken en schreef de roman ‘Ik doe dit voor jou’. De kwetsbaarheid die het delen van je gedachten op papier met zich meebrengt, maakt het voor haar tegelijkertijd zo spannend dat een tweede roman bijna niet uit kan blijven.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402233506 / 978-94-022-3350-6
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 17-02-2017
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 208
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Op het moment dat ze een slok van haar tweede glas witte wijn neemt, hoort ze dat haar naam uitgesproken wordt door een warme, lage stem: "Dag, Susan." In de seconde die het duurt om zich om te draaien en te zien wie haar naam op zo'n aangename manier heeft uitgesproken, flitsen mogelijke eigenaren door haar hoofd. Twee bruine ogen kijken haar geamuseerd aan, maar een naam heeft ze niet zo snel kunnen koppelen aan het geluid. "Dag, Susan", klinkt het nogmaals, "ken je me nog?" Razendsnel toeren haar hersenen door negenenveertig jaren. Schooljaren, sportclubs, uitgaan, vaders van vriendjes van haar zoon, vrienden van haar ex, advocaten van het kantoor waar ze al zo lang als secretaresse aan het werk is. Totdat de gevallen stilte duidelijk maakt dat er bij haar geen enkele vorm van herkenning is.
"Sorry, ik zie het niet", zegt ze terwijl een gevoel van teleurstelling zich meester van haar maakt. Teleurstelling omdat het aangename geluid op geen enkele manier past bij het totale beeld van de man die slechts een meter bij haar vandaan staat.
Voor haar staat een kleine man, ze schat hem 1 meter 65, blonde korte haren met een haarlijn die zich behoorlijk aan het terugtrekken is. Hij heeft er nog niet voor gekozen om zijn hoofd te scheren, zoals de meeste kalende mannen doen en wat ervoor kan zorgen dat ze van een suffe, kalende man ineens een stoer uiterlijk krijgen. Hij is mager en hangt een klein beetje vooruit, zijn armen steunen op twee krukken die gezien de X-stand van zijn benen een constant onderdeel van zijn lichaam vormen. Eén keer eerder in haar leven heeft ze iemand ontmoet met benen in deze stand, maar daarvoor moet ze in gedachten ver terug. Zes jaar lang had ze met Frankie Verwei op de lagere school in haar geboortedorp gezeten. Maar Frankie had zich die jaren voortbewogen in een kleine rolstoel waar hij met zijn zwakke lichaam bijna in verdween. Ze schrikt op uit haar gedachten als de man voor haar weer begint te praten. "Ik zal je een hint geven, Haren, 1972." "Frankie?", stamelt ze.
"Sorry, ik zie het niet", zegt ze terwijl een gevoel van teleurstelling zich meester van haar maakt. Teleurstelling omdat het aangename geluid op geen enkele manier past bij het totale beeld van de man die slechts een meter bij haar vandaan staat.
Voor haar staat een kleine man, ze schat hem 1 meter 65, blonde korte haren met een haarlijn die zich behoorlijk aan het terugtrekken is. Hij heeft er nog niet voor gekozen om zijn hoofd te scheren, zoals de meeste kalende mannen doen en wat ervoor kan zorgen dat ze van een suffe, kalende man ineens een stoer uiterlijk krijgen. Hij is mager en hangt een klein beetje vooruit, zijn armen steunen op twee krukken die gezien de X-stand van zijn benen een constant onderdeel van zijn lichaam vormen. Eén keer eerder in haar leven heeft ze iemand ontmoet met benen in deze stand, maar daarvoor moet ze in gedachten ver terug. Zes jaar lang had ze met Frankie Verwei op de lagere school in haar geboortedorp gezeten. Maar Frankie had zich die jaren voortbewogen in een kleine rolstoel waar hij met zijn zwakke lichaam bijna in verdween. Ze schrikt op uit haar gedachten als de man voor haar weer begint te praten. "Ik zal je een hint geven, Haren, 1972." "Frankie?", stamelt ze.
Reviews (4)
Echte pageturner. Lekker direct en ja dat eind.....wellicht voer voor een vervolg.
echte aanrader!
Wat een leuk boek! In een keer uitgelezen. Spannend einde.