Samenvatting
Wanneer Eva als jong meisje verliefd wordt op een tien jaar oudere jongen, wordt ze slachtoffer van huiselijk geweld. De zware weg om los te komen uit haar negatieve situatie heeft verstrekkende gevolgen. Als haar zoontje wordt gediagnosticeerd met autisme wordt ook de mogelijkheid van erfelijkheid besproken. Alle puzzelstukjes lijken op hun plaats te vallen en er ontstaat ruimte voor vergeving en acceptatie. Deze op waargebeurde evenementen gebaseerde roman is een emotioneel relaas over een vrouw die ondanks vele tegenslagen weet te groeien.
Over de auteur
Marieke Stomphorst (1981) heeft van jongs af aan de droom een boek te schrijven. In haar debuutroman ‘Wonen onder de regenboog’ kruipt ze in de huid van de jonge Eva. Door de praktische informatie die ze daarnaast geeft, biedt ze slachtoffers van huiselijk geweld, kinderen met autisme en mensen die in contact komen met zorginstanties een belangrijke steun.
Inkijk
Ik probeerde niet naar de jongen te kijken, maar ongemerkt dwaalden mijn ogen toch steeds af naar zijn richting. Ook Jasper was hier waarschijnlijk niet voor niets, en zonder dat hij er iets voor hoefde te doen wekte hij mijn interesse.
Onrustig wiebelde hij wat met zijn benen, de neuzen van zijn schoenen schuurden langs het tapijt. Ook met zijn vingers wiebelde hij wat heen en weer. De vrouw graaide in haar tas en gaf Jasper een balletje. Zonder verdere communicatie pakte Jasper het balletje aan waar hij in kneep en er wat mee speelde.
Volgens mij had hij niet in de gaten dat ik naar hem keek, en ja, waarom keek ik eigenlijk zo naar hem? Zocht ik naar herkenning in dit jongetje, naar gelijkenissen met Daan?
Voordat ik zelf een antwoord op mijn vraag kon geven, voelde ik hoe de ogen van zijn moeder mijn richting uit keken. Ze zal wel gedacht hebben, weer zo iemand die kijkt zonder iets te zeggen, zonder te vragen, iemand die kijkt en een mening ontwikkelt zonder te wéten.
Ik herkende niet zozeer het gedrag van Jasper, als wel de blik van zijn moeder. Want ook ik ken ze, de blikken van zúlke mensen, de mensen die kijken en oordelen, want dat voel je, de oordelen.
Even wist ik niet waar ik kijken moest. Moest ik iets zeggen of juist niet? We communiceerden, de moeder van Jasper en ik, we praatten zonder woorden en het voelde negatief. "Ik krijg vandaag de uitslag van de onderzoeken van mijn zoontje." De woorden schoten plotseling mijn keel uit.