Aan al mijn hockeyvrienden
De daadwerkelijke roddel

‘Aan al mijn hockeyvrienden’ is het waargebeurde verhaal van een jonge vrouw die vecht tegen haar borderline en verslaving. Van een heel normaal leven met hockeyen als hobby, naar vechten tegen borderline en verslaving. Na de verslaving volgt een psychose die haar bijna fataal werd. Nu probeert ze op te krabbelen en alles achter zich te laten.

Kristel Jansen (1982) heeft geen gemakkelijk leven achter de rug. Ze heeft in haar leven te maken gehad met borderline en heeft daarnaast een cocaïneverslaving overwonnen. Nu heeft ze gelukkig haar zaakjes weer goed op orde, maar ze draagt de littekens van haar verleden nog altijd met zich mee. 

En toen kwam het tevoorschijn, recht voor mijn neus op tafel, een klein, langwerpig pakketje. Een zogeheten ponypack, weet ik nu. Zo onnozel als ik was, vroeg ik ook nog wat het was. Dus hij legde wat wit poeder op tafel, maakte het fijn met een pasje en trok een paar lijntjes. Ik zat met grote ogen toe te kijken hoe dit zich allemaal voor mijn ogen afspeelde. Het leek wel een film, alsof het niet echt gebeurde. Vervolgens rolde hij een vijfeurobiljet op, haalde zijn neus op en weg was zo’n lijntje. Ik weet niet goed meer wat ik toen werkelijk dacht, was ik nieuwsgierig geworden, was ik bang, moest ik daar niet zo snel mogelijk wegkomen?
"Jij?", was zijn vraag. En dat is de grootste fout van mijn leven geweest, met de grootste gevolgen, die ik toen niet voor mogelijk kon houden. Dat ik toen niet ben weggegaan, ‘nee’ zei, of iets anders! Nee, ik pakte het briefje aan, mijn nieuwsgierigheid won het, maar ik had geen idee wat dat spul met me zou doen en dat wist hij wel. En dat neem ik hem nog altijd kwalijk; hij wist wat dat spul met je zou doen, ik had nooit gebruikt en had nooit hoeven gebruiken, maar in plaats daarvan bood hij het me aan. Terwijl hij toen al verslaafd was en wist wat voor gevaarlijk spul het was. Ik haalde mijn neus op: HATSEFLATS! Het steeg meteen naar mijn hoofd, mijn hart begon sneller te slaan, ik voelde me fantastisch, ik voelde me fit, ik moest bewegen, ik moest praten, ik moest iets doen, ik moest, ik moest, ik moest… Maar dat was ook de nacht waarop ik helaas in de valkuil van het gebruiken was gevallen, ik MOEST gebruiken vanaf dat moment. Al sloop dat er langzaam in, eerst heel langzaam, daarna heel snel!