De lustige doodgravers

De inwoners van een klein dorp zitten opgescheept met twee verveelde begrafenisondernemers, Arthuur en Isidoor. Telkens wanneer er een begrafenis moet plaatsvinden, doen de twee niets anders dan elkaar stokken in de wielen steken. Zo ontstaat er bijna iedere avond een grote ruzie in het dorpscafé waar de twee dan samenkomen. De dorpsgemeenschap is die ruzies meer dan zat, tot op een avond Arthuur met een voorstel komt. Hij stelt een race voor die hen allbei door half Europa moet voeren. De verliezer zal het dorp moeten verlaten. Al vlug is het hele dorp in twee kampen verdeeld. Het wordt een spannende strijd vol hilarische momenten. Wie zal er winnen en wie moet het dorp uiteindelijk verlaten?

"Als kind was ik een goede verteller en wist ik vele medeleerlingen te boeien met mijn zelf verzonnen verhalen. Iedere dag opnieuw, alsof ik ergens een onuitputtelijke inspiratiebron had. Later toen ik bij een bekende uitgeverij van week- en maandbladen ging werken, kreeg ik het idee om al die verhalen eens op papier te zetten. Al vlug vond ik verhalen schrijven enorm fascinerend en werd het mijn passie. Eerst deed ik het om mezelf te bewijzen dat ik het kon, daarna kwam stilaan het verlangen om mijn verhalen met het grote publiek te delen. Zo ontstond dan dit eerste exemplaar van De lustige doodgravers."

Intussen waren Isidoor en Jozef samen met hun dames in vol ornaat op de dansvloer verschenen. Ze zagen er schitterend uit. Het leken wel echte profs, zoals ze opkwamen. Isidoor en Jozef staken hun borst van pure trots vooruit. Ditmaal zouden ze Arthuur en Alfons met grote zekerheid verslaan. De verbazing op de gezichten van Arthuur en Alfons was groot. De zaak was voor hen verloren, wat konden ze daar nog tegen in brengen? ‘Wel als dat zo zit, is er maar een manier om onze eer te redden,’ zei Arthuur.’Hoe dan?’ wou Alfons weten. ‘We dansen samen!’ ‘Wat, bedoel je dat wij samen,...?’ ‘Ja dat bedoel ik,’ grijnsde Arthuur. Maar Isidoor was het daar niet mee eens.’Dat kunnen jullie niet maken, dat is niet volgens de regels!’ ‘Er is alleen gezegd dat we een danspartner moeten zoeken.’ ‘Er is nergens sprake van dat het een vrouw moet zijn!’ ‘Dat klopt,’ zei de burgemeester, maar dan moet iemand van jullie toch de rol van de vrouw spelen!’ ‘Waarom?’ ‘Omdat de jury afzonderlijk aan de vrouw en de man punten geeft.’ ‘Goed dan moet een van ons zich verkleden.’ ‘Oh nee ik niet,’ riep Alfons. ‘Wees gerust, ik zal die jurk wel voor mijn rekening nemen,’ lachte Arthuur. Toen verdwenen ze op hun beurt naar de kleedkamers. Ze kregen een kwartier extra om hen de kans te geven er even goed uit te zien als hun tegenstanders. Arthuur deed echt zijn best om de rol van vrouw zo goed mogelijk te kunnen spelen. Hij scheerde zijn benen en maakte zich op met lipstick en oogschaduw. Alleen had hij wat problemen met de hoge hakken. ‘Wat zie je er schattig uit,’ plaagde Alfons. ‘Met deze pruik lijkt het nog echter’, zei Arthuur. ‘Goed, maak voort ik ben al klaar!’ Toen ze eindelijk de zaal binnen kwamen, ging Jozef in een deuk van het lachen. ‘Niet op reageren,’ zei Alfons, ‘die jurk staat je beeldig.’