Proficiat Dorien!
Samenvatting
Sandrine is een gewone vrouw die net bevallen is van haar tweede kindje. Samen met haar vriend, familie en vrienden vieren ze deze gebeurtenis. Maar haar verleden blijft alomtegenwoordig op een manier die ze niet kan verwerken. Als tienermoeder kreeg ze te maken met vele vooroordelen die ze langzaam maar zeker van zich kan afwerpen. Ze zit in een tweestrijd: ze wil haar kinderen een goede opvoeding geven, maar ook leven zoals ze zelf wil. Tijdens het lezen van het boek, kom je steeds meer te weten over hoe Sandrine opgroeide, hoe ze haar tienerzwangerschap beleefde en hoe haar leven voor de zwangerschap eruitzag.
Over de auteur
Dorien Scheers (1989) is al verzot op boeken vanaf het moment dat ze kon lezen. Zelf iets schrijven zag ze zichzelf echter niet doen. Hoe iemand zoiets voor elkaar kreeg, begreep ze niet. Dat veranderde op haar veertiende, toen ze zich na een examen in stilte moest bezighouden. Ze nam haar kladblad en bij gebrek aan tekentalent begon ze te schrijven. Sinds die dag is ze niet meer gestopt.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402234329 / 978-94-022-3432-9
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 17-03-2017
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 312
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Sandrine zat op de trap. Boven haar hoorde ze het gestommel van Jonas. Aan de geluiden te horen, concludeerde Sandrine dat hij probeerde te boksen. Al kon ze niet raden waartegen hij bokste. Hij had geen boksbal, handschoenen of iets waarmee hij zou kunnen boksen. Toch was hij al meer dan een uur dat lawaai aan het maken. Sandrine wilde hem gaan troosten maar kon dat niet zonder zelf te wenen. En ze wilde niet wenen in het bijzijn van Jonas dus liet ze hem boksen. Voor het eten was hij daar ook al mee bezig. Ze waren maar met drie geweest om te eten. Christine was lang ervoor het huis uit gegaan, Cois had zich sterk gehouden. Tot nu…
De deur die naar de keuken leidde, had Sandrine op een kier gezet en ze hoorde haar vader. Hij weende. Haar vader had nog nooit geweend. Zelfs niet bij de begrafenis van zijn eigen moeder of vader en hij had zijn ouders doodgraag gezien. Hij was als een blok graniet waar iedereen op kon steunen. Sandrine had graniet nog nooit zien wenen en wilde het niet zien. Dus zat ze tussen de twee jongens in op de trap. Wetende dat zij de oorzaak van alle miserie was.
De deur die naar de keuken leidde, had Sandrine op een kier gezet en ze hoorde haar vader. Hij weende. Haar vader had nog nooit geweend. Zelfs niet bij de begrafenis van zijn eigen moeder of vader en hij had zijn ouders doodgraag gezien. Hij was als een blok graniet waar iedereen op kon steunen. Sandrine had graniet nog nooit zien wenen en wilde het niet zien. Dus zat ze tussen de twee jongens in op de trap. Wetende dat zij de oorzaak van alle miserie was.