Het verdwenen schip

Het verdwenen schip is een nieuwe legende in een historisch zo correct mogelijk jasje. Het speelt zich af in de vroege Middeleeuwen, het machtige Vikingtijdperk. Het is een mix van gekende en zeer typerende en minder gekende elementen van het Noorse volk. Het verdwenen schip is doorspekt met de typische elementen die een fantasyverhaal mooi en krachtig maken. Het verhaal illustreert op een heel eigen manier de strijd tussen goed en kwaad en toont daarbij dat de situatie niet telkens zwart/wit is. Je kunt jezelf zonder problemen in het boek verliezen...

Bram Suwier is geboren in het West-Vlaamse Veurne, sportief en verzot op geschiedenis, fantasy en films met een tof verhaal. Zelf vertelt hij ook zeer graag verhalen, vandaar dat de publicatie van een boek een droom is die uitkomt. Door zijn ervaringen als nachtverpleegkundige is hij ook steeds geïnteresseerd in de mensen achter een verhaal.

Steunend op zijn speer en met schild in de hand tuurt hij richting de woeste zee. Het is zijn eerste wacht en hij heeft het bitter koud, zo koud dat zijn lichaam gestopt is met rillen. Zijn handen zijn verkleumd en hebben onder het bruine leer van zijn beschermende handschoenen waarschijnlijk een blauwe kleur gekregen. Het afdak biedt niet veel om te schuilen tegen de door de wind opgezweepte slagregen. Op verschillende momenten is het voor hem bijna onmogelijk om de striemende regen te trotseren. Het lijkt alsof de storm zijn best doet om zoveel mogelijk water zijn richting uit te sturen. Hij zou er nu veel voor over hebben om bij de open haard te zitten met een warme mok soep. Maar hij wordt pas over enkele uren afgelost. En zijn vervanger staat waarschijnlijk niet te springen om zijn taak over te nemen, waardoor de knaap niet onterecht vermoedt dat de volgende wachter wat later dan normaal zal komen.
Hoe langer hij er staat, hoe kouder hij het krijgt en hoe nuttelozer hij de opdracht vindt om net deze nacht op wacht te moeten staan. De mogelijkheid dat er een vreemdeling het, met houten omwalling versterkte, dorp zou willen binnenkomen, is nagenoeg onbestaande. Toch blijft de knaap met veel morren en zelfmedelijden turen naar de grote watermassa. Na voor de zoveelste keer zijn ogen beschermd te hebben voor de regen, houdt de jonge wacht het voor bekeken. Hij wil zich opmaken om te vertrekken. Hij kijkt nog eenmaal op en verstijft enkele seconden volledig, want uit het niets ziet hij een flits van een schip, dat even snel terug verdwijnt als het gekomen is. De jongen blijft turen, het schip duikt plots veel dichter op. De bemanning is duidelijk in nood, maar ze tonen zich uitermate vaardige zeelui en houden het vaartuig zo stabiel als maar kan. Terwijl hij het schip gadeslaat, ziet de knaap plots iets wat zijn hart zo snel laat slaan dat het bijna uit zijn borstkast springt en op zichzelf naar de grote zaal terugloopt. De drakenkop op het schip was zeer duidelijk zichtbaar geweest bij de laatste flits. Door deze waarneming negeert de jonge man elke mogelijkheid van gevaar door het weer en spurt in ware doodsangst in de richting van huize Vandermaelen. Zijn speer en schild heeft hij inderhaast op zijn post achtergelaten. Door onoplettendheid struikelt hij over een losliggende steen en maakt hij een zware val. Versuft en vol schrammen staat hij terug op en zet zijn tocht onvermoeid verder. Zonder ook maar de verbaasde wachters bij de deur te waarschuwen, stormt hij de grote zaal binnen en roept: "De schepen, de schepen uit het noorden komen! Drakkars op de kust... De Noormannen zijn geland!"