HUUB, DEN BELS...
Rauwe roman uit de Hollandse koeipolder

Huub, den Bels is een vreemde eend in de bijt van het oer-Hollandse stadje Oudewater. Niet alleen vanwege zijn buitenlandse afkomst, maar ook omdat hij iemand is uit ‘de zelfkant’ van de samenleving. Als hij trouwt met Nel en ze een logement beginnen, blijft hun huwelijk aanvankelijk kinderloos. Als er jaren later alsnog kinderen komen, raakt Huub daardoor als partner in de verdrukking. Huub vlucht in een relatie met een oversekste Linschotense freule. Maar maakt dat hem gelukkig? En wat betekent dat uiteindelijk voor Nel en hun kinderen? Een levensverhaal met veel humor en relativering, dat leest als een trein.

‘Huub, den Bels’ is het originele romandebuut van het toneelschrijversduo Mimi & Peter van Waterschoot van der Gracht. Hun theaterachtergrond blijkt duidelijk uit de beeldende scènes en vlotte dialogen. Dit realistische verhaal speelt eind 19de eeuw. Het is nostalgisch en humoristisch. Het werk doet denken aan de bekende kluchten uit de Vroegmoderne tijd. Het creatieve, maar representatieve taalgebruik went snel door de begrijpelijke context. Wellicht ten overvloede is een woordenlijst toegevoegd. Een vermakelijke, Nederlandse pageturner.

Want de luttele centjies voor logies met ontbijt, die Huub en Nel rekene, vorme voor de meeste van hun passanten toch altijd nog een heel bedrag. Menig man had die muntjies, waar ‘m heelderdag voor gelope het, liever in zijn zak late blijve om ze elders om te kenne zette in toebak of alcohol.
En wie ok het avondmaal bij den Bels genuttigd het, wordt nog zwaarder angeslage.
Da’s gewete! Zo één mot je as logementshouders dan ok dubbelt in de kiere houwe!
Want het vlees is zwak, waar? Maar tot op heden is het Nel aardig gelukt om wanbetalingen te voorkomme.
Slechts één keer in de afgelopen jaren het ze Huub achter een wegsluiper an motte sture. Heel vroeg in de morrege, toen een iegelijk nog in het diepst van zijn slaap waar, had een jonge gast geprambeerd om ongezien en met volle knip het logement te verlate.
Allenig Nel had iets gehoord. Ze had bekant gelijk d'r ogen en de bed-steedeuren open.
"Pak 'm, de onterik!", had ze gekrete en haar trouwe Huub waar, half slapend nog, subiet in z’n lange onderbroek de echtelijke slaapstee uitgevloge om die lummel bij zijn kladden te vatte. Da waar um ok gelukt, maar pas na een wilde achtervolging tot halverwege op de Lange Burchwal.
Daar het Huub dan eindelijk z’n eerlijk verdiende duiten bekomme en de onverlaat ‘n ongenadig pak slaag.
Ze hebbe die vroege vogel nievers weer gezien. Maar daar is nie om getreurd. Zulk soort gasten kenne ze misse as kiespijn, da sprikt!
In de bedstee weergekeerd, wier Huub beloond met dagene, waarvoor Nel ‘m desnoods midden in de nacht wakker mag make: het bezitte van heel haar welig, welgevormd lijf. En um hoefde dees’ keer geeneens meer wakker gemaakt te worre, waar?